Wielu początkujących autorów przestrzega innych przed self-publishingiem, jednak dla Jessy Hastings wydanie książki własnym sumptem było jedynym realnym rozwiązaniem, by podzielić się ze światem swoją twórczością. Jak wyznawała, wydawnictwa do jej debiutu odnosiły się pozytywnie, lecz jednocześnie nie kwapiły się do publikacji, ponieważ książka wykraczała poza znane schematy i trudno ją było wrzucić do marketingowej szufladki.

Hastings nie zamierzała się jednak poddawać, wciąż dopracowywała powieść, przekonana, że gra warta jest świeczki. I dzięki pomocy bliskich w 2021 roku wydała „Magnolię Parks” – bez wsparcia tradycyjnego wydawnictwa. Działanie ryzykowne w przypadku wielu innych twórców w jej sytuacji okazało się strzałem w dziesiątkę. O książce szybko zrobiło się głośno w internecie, czytelnicy polecali ją sobie w mediach społecznościowych i prowadzili na jej temat gorące dyskusje, bo powieść od samego początku wzbudzała niemałe kontrowersje.

„Magnolia Parks”, cykl, który reklamowano jako idealny dla fanów „Plotkary” czy „Euforii”, wzbudził ogromne zainteresowanie zwłaszcza wśród młodych czytelników, choć autorka podkreślała, że jej książki nie są skierowane do nastolatków. Tematyka zarówno pierwszej części, jak i drugiej – zatytułowanej „Daisy Haites” – jest dość mroczna. Bohaterowie przez wielu recenzentów nazywani są toksycznymi, a ich zachowania bywają mocno dyskusyjne. To zarzut, z którym Hastings żywo się nie zgadza, protestując przed takim upraszczaniem odbioru jej powieści. Wskazuje, że stworzone przez nią postacie to osoby skrzywdzone, niejednoznaczne, próbujące odnaleźć się w świecie i walczące o miłość – wchodzą w niezdrowe relacje, ale jest też w nich dużo światła i wciąż mają szansę, by się zmienić, zacząć nad sobą pracować. W końcu ludzie są różni, targają nimi najróżniejsze emocje, krzywdzą innych, ale i próbują naprawiać błędy. Są – po prostu – ludźmi.

W drugim tomie serii tytułowa Daisy Haites ma jedno pozornie proste marzenie: chciałaby wieść w miarę normalne życie, tak jak większość jej rówieśników. Niestety nie jest to możliwe, ponieważ przebywa pod opieką brata, Juliana, który obraca się w gangsterskim świecie – to zresztą za mało powiedziane, jest on bowiem „najsłynniejszym szefem gangu w całej Wielkiej Brytanii”. Problemy się mnożą, gdy dziewczyna zagina parol na Christiana Hemmesa, mężczyznę, który pracuje dla Juliana, i ląduje z nim w łóżku. Julian z tego związku nie jest zadowolony, sądzi bowiem, że młody Hemmes zbyt lubi towarzystwo kobiet i traktuje jego siostrę przedmiotowo. I ma rację.

W dodatku Christian darzy uczuciem inną kobietę – Magnolię, która obecnie znajduje się poza jego zasięgiem – lecz wchodzi w romans z Daisy, traktując ją jako odskocznię od swoich problemów. Jak można się spodziewać, sytuacja ze strony na stronę komplikuje się coraz bardziej, a bohaterowie gubią się w swoich emocjach, na zmianę przyciągają się i odpychają, próbując odnaleźć się w trudnej sytuacji i zrozumieć, co tak naprawdę czują.

A nawet jeśli już rozumieją, to boją się to wyrazić, odsłonić się, wypowiedzieć na głos słowa, które mogą tak wiele zmienić. Toksyczni czy nie – bohaterowie Hastings podbili serca czytelników, a ci nie szczędzą ciepłych słów tym trzem postaciom, którym autorka oddała w książce głos: Julianowi, który mimo zatargów z prawem tworzy z siostrą udany duet; Christianowi, skrzywdzonemu emocjonalnie mężczyźnie, który tak bardzo pogubił się w swoich uczuciach, że nie potrafi cieszyć się z zesłanej mu przez los miłości; i wreszcie Daisy, z którą tak wiele dziewcząt identyfikowało się podczas lektury.

Hastings mówi jednak nie tylko o skomplikowanej miłości i lęku, jaki budzą nieodwzajemnione i ukrywane uczucia, nie ogranicza się wyłącznie do pisania o miłosnych trójkątach i bólu odrzucenia.

Opowiada też o więzach rodzinnych i potrzebie ochrony swoich bliskich, poruszając temat lojalności, przyjaźni, walki o swoją pozycję oraz poczucia wyobcowania i życia w środowisku, które nie zawsze spełnia pokładane w nim oczekiwania. O strachu, że można stać się kimś, kogo się znienawidzi, o lęku, że nie zdoła się ocalić siebie, swojego człowieczeństwa, gdy znajdzie się w trudnej sytuacji.

I robi to w charakterystycznym dla siebie stylu, który jedni kochają, a inni nienawidzą; za pomocą narracji pełnej przypisów (jest ich kilkaset i u wielu czytelników wywołują najwięcej irytacji), złośliwych komentarzy i dosadnego słownictwa. A dla tych, którzy po ukończeniu książki nie mogą dojść do siebie, dobra wiadomość – za granicą wydano już dwa kolejne tomy cyklu, można więc mieć pewność, że wkrótce pojawią się i w naszych księgarniach.

Przeczytaj fragment książki „Daisy Haites”:

Książka „Daisy Haites” jest już w sprzedaży online.

---
Artykuł sponsorowany, który powstał przy współpracy z wydawnictwem.