Bo choć zewsząd dochodziły mnie zapowiedzi głoszące, że ten thriller, który wciągnie mnie bez reszty i nie wypuści do ostatniej strony, to właściwie były momenty, gdy wolałam tę historię odłożyć i porobić lub poczytać coś innego. Dla tych, którzy oczekiwali właśnie historii z pewnym dreszczykiem, która ich porwie od pierwszych stron, od razu uprzedzam – ta powieść do thrillerów, czy kryminałów nie należy. Jest to raczej literatura obyczajowa z wątkami tychże gatunków. I jeśli sięgnie się po „Matnię” z takim nastawieniem, to pewnie książka może się podobać, a nawet zachwycić. Niestety, jeśli jest się już weteranem kryminałów i thrillerów, to ta historia może być ciężką przeprawą.

Zuzanna ma wrażenie, że wygrała na loterii. Bo chociaż jej były partner ją oszukał i zostawił w bliźniaczej ciąży, to Marek zdaje się jej nowym aniołem stróżem. Mężczyzna zostaje jej partnerem, obiecuje się pomóc jej w wychowaniu dzieci, a nawet proponuje by Zuza zamieszkała z nim w drewnianym domku w małej wsi. I choć z początku wydaje się, że przed kobietą otworzyła się furtka do życia jak z bajki, to coraz bardziej niepokojące sygnały zaczynają sprawiać, że raj powoli zmienia się w piekło. Począwszy od bardzo specyficznego zachowania sąsiadów, po postawiony na odludziu domek i przedziwne zaginięcia kobiet w okolicy.

Nie odbiorę tej książce tego, że małomiasteczkowa społeczność jest bardzo dobrze wykreowana. Duszna, obca, powodująca, że czytelnik może dostać na ciele gęsiej skórki. Problem jednak z „Matnią” jest taki, że do żadnego z tych bohaterów nie poczułam sympatii. Nie polubiłam żadnego z sąsiadów Marka i Zuzy, chociaż tu akurat było to zamierzone, sam Marek wydawał mi się podejrzany od samego początku, natomiast główna bohaterka, choć jest dorosłą kobietą po przejściach, zachowywała się jak nastolatka w momencie, gdy przeżywa swoje pierwsze miłosne zauroczenie. Momentami jest naprawdę irytująco naiwna.

Zaletą tej książki jest zdecydowanie styl Przemysława Piotrowskiego. Bo choć w książce nie dzieje się za wiele, to czyta się ją bardzo przyjemnie. I jestem pewna, że ta książka przypadnie do gustu wielu osobom, między innymi czytelnikom powieści obyczajowej, którzy chcą przeczytać historię z dreszczykiem. Natomiast starzy wyjadacze thrillerów, którzy oczekiwali czegoś podobnego do trylogii o Igorze Brudnym, mogą się naprawdę srogo rozczarować.

Kinga Kolenda