Donato Carrisi, włoski pisarz, podbija serca miłośników thrillerów. Gdy już raz sięgniecie po jego twórczość, to lista waszych ulubionych autorów na pewno powiększy się o jego nazwisko. Po wciągającym „Domu głosów” przyszedł czas na coś mroczniejszego. Przeniesiemy się w okolice jeziora Coma i – jak możecie się domyślić – nie będziemy podziwiać jego pięknej głębi, a raczej „czarną otchłań, która jest w każdym z nas”.

„Jestem otchłanią” to historia sprzątającego mężczyzny. Człowieka niezauważalnego dla innych, ale niech to was nie zwiedzie, bo… on wie o was wszystko. W końcu „Śmieci wyrzucane przez człowieka opowiadają jego prawdziwą historię. Bo w przeciwieństwie do ludzi śmieci nie kłamią”. Swoją zdobytą wiedzą dzieli się z tym za zielonymi drzwiami. Nie ma przed nim sekretów, a także robi wszystko to, co on każe, ale do czasu. Na jego drodze staje dziewczynka z fioletowymi włosami, która sprawia, że sprzątający mężczyzna zaczyna buntować się przeciwko rutynie i temu zza zielonych drzwi. Wszystko to w tle odnalezionego w jeziorze ramienia kobiety i Łowczyni Much, która już zastawia sidła.

Donato Carrisi uwodzi i kusi czytelnika. Zarzuca wędkę i nęci, my nieświadomi niczego chwytamy haczyk i już po nas. Wciągnięci w mroczną otchłań przepadamy w historii. Akcja, która nie pozwala się nudzić, i tajemnice przeszłości odkrywane powoli sprawiają, że działamy na najwyższych obrotach, próbując rozszyfrować owe sekrety. Krótkie rozdziały, historie przeplatane w czasie i masa niedopowiedzeń powodują, że nie możemy oderwać się od książki. Jeszcze jedna strona, jeszcze jeden rozdział, jeszcze jedna tajemnica. Mówiłam, przepadniecie. Dreszczyku dodaje też fakt, że owa historia została zainspirowana rzeczywistymi wydarzeniami.

„Jestem otchłanią” to nie tylko pusta historia mająca zapewnić nam dawkę strachu. Kryje się tu większa głębia, którą autor próbuje wypchnąć na wierzch. Mamy tu szeroko rozumianą przemoc domową stosowaną przez najbliższych. Patrzymy, jak niszczy ona dziecięce umysły, ale także jak upadla kobiety, które decydują się na kolejny cios, bo przecież tamten był ostatni. To także historia niezrozumienia, zauroczenia i złych decyzji. Autor w dość brutalny sposób wrzuca nas w ten świat, świat, którego nie do końca chcemy widzieć, który mijamy, udając, że nas nie dotyczy.

Donato Carrisi bawi się nami. Coś zdradzi, coś podrzuci, ale pozostawia nas w strefie domysłów, sprawiając, że ciągle próbujemy dodać dwa do dwóch i nam nie wychodzi. Wszystko to powoduje, że „Jestem otchłanią” jest książką, którą połkniecie, przepadniecie w niej i dopiero po przeczytaniu ostatniej strony odetchniecie. Polecam gorąco.

Agnieszka Zwolska-Szydłowska