Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie powinnam wszystkiego traktować tak poważnie. Są po prostu takie dni, kiedy nic się nie udaje, kiedy już ranek źle się zaczyna. To był właśnie taki dzień.

Kawałki szkła wbijały się w ciało. Przeżywał ją ból, osadzając się głęboko w środku.

Od czasu do czasu trzeba rzucić sforze jakiś ochłap. To ją utrzymuje w dobrym nastroju, a jemu zapewnia niezbędną przestrzeń do działania.
Czasem czuł się jak Bóg. Wtedy niczego się nie bał. Najwyżej siebie.

Dobry Boże - myślała. - Pozwól mi obudzić się i stwierdzić, że to wszystko się nie stało". Ale dobry Bóg nigdy nie wysłuchiwał jej modlitw. Dlaczego teraz miałby okazać zrozumienie?