Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli straciłeś nadzieję, straciłeś wszystko. A kiedy ci się wydaje, że wszystko stracone, kiedy wszystko wygląda tragicznie i beznadziejnie, zawsze jest nadzieja.

To najgorszy rodzaj tęsknoty. Kiedy ten ktoś jest tuż przy tobie, a ty i tak za nim tęsknisz.

Kto nie rozumie historii, jest skazany na jej powtarzanie. A kiedy historia się powtarza, to stawka jest podwójna.

Rzeczy najbardziej oczywiste najłatwiej nam umykają.

Ceną wspomnień jest wspomnienie smutku, jaki ze sobą przynoszą.

,,Po moim policzku spływa łza. Wciąż nie otwieram oczu. Irracjonalna nadzieja,
że jeśli nie znajdę dnia, dzień nie znajdzie mnie, a wtedy to, co stało się w nocy, zostanie wymazane.

Najlepszym sposobem na strach jest stawić mu czoło.

Przepraszam, Henri. (...) Kocham cię. Ja też nie oddałbym ani sekundy z naszego życia. Za nic. Jeszcze cię tam zabiorę, zobaczysz. Znajdę jakiś sposób, żebyś mógł wrócić na Lorien. Ciągle z tego żartowaliśmy, ale ty naprawdę byłeś moim ojcem, najlepszym ojcem, o jakim mogłem marzyć. Nigdy cię nie zapomnę, ani na minutę do końca mojego życia. Kocham cię, Henri. Zawsze cię kochałem.

Obrazy zmieniają się jak w kalejdoskopie, każdy niesie ze sobą własny smutek lub własny
uśmiech. Czasem jedno i drugie. W najgorszym wypadku nieprzeniknioną, ślepą ciemność, w
najlepszym - radość tak jasną, że oczy bolą od patrzenia. Obrazy przychodzą i odchodzą,
wyświetlane z niewidzialnego projektora, nieustannie zmieniane jakąś niewidzialną ręką. Jeden, potem następny. Głuchy trzask migawki. Teraz stop. Zatrzymaj tę klatkę. Ściągnij ją, zbliż obraz i katuj się tym, co zobaczysz. Henri zawsze powtarzał: ceną wspomnień jest wspomnienie smutku, jaki ze sobą przynoszą.