Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sprawia mi radość przeciw wytyczonym drogom
Ciskać światy na przekór starczym, dawnym bogom!

Wchodzi w świątynię, w sile swej potęgi męskiej,
By tych, co nad nim władną, postrącać z ołtarzy.

Bogi zmarły... Powraca ku drzwiom świętokradca
I lęk go zdjął, że kiedy otworzy wierzeje,
Ujrzy świat przerażony... bo tam skonał Władca!

Gdy pękniesz, przeciw ciosom stali nieodporne:
W pył cię rozbiją pięści mej gromy potworne!

I niech, rozpięty na krzyżu konania,
Nie widzę słońca, co w pomrok się skłania,
Lecz niech mi wiara, Matka Boleściwa,
Wskaże dal, gdzie się świt nowy odkrywa.

Bo potrzeba kolosu na me dzieło dumne,
Bo sen mój chodzi w świetnej, królewskiej purpurze!

Bogi zmarły... Powraca ku drzwiom świętokradca / I lęk go zdjął, że kiedy otworzy wierzeje, / Ujrzy świat przerażony... bo tam skonał Władca! /
Przestwór w rozpacznym szale zgrozy skamienieje!... / Rozchyla drzwi... otwiera oczy trwogą mętne... / Patrzy: Wszystko, jak było... zimne... obojętne...