Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Często mówi się, że studia to jedyny okres, gdy człowiek może być wolny. [...] Takie interludium pomiędzy wyścigiem, dwiema w sumie podobnymi formami sformalizowanego niewolnictwa, jakie stanowią szkoła i praca.

Nie pożądam towarzystwa ludzi, choć zajmują mnie ich historie − oni sami poza ramą opowieści wcześniej czy później przestają być interesujący.

To zabawne, jak ludzie Zachodu dają się zwieść własnym wyobrażeniom na temat Japonii, gdy wreszcie ją odwiedzają. Powiedziano im, że Japonia jest nowoczesna, a jednocześnie pełna harmonii, no i posłusznie widzą wszędzie... harmonię i nowoczesność. A rzeczywistość? Druty elektryczne na zewnątrz budynków, wszechobecne słupy z betonu i bilbordy wykorzystujące ostatni skrawek przestrzeni. No i te betonowe klocki. Kilka niedobitków parków - zobaczymy na jak długo.

Doskonale wiem, iż jestem tylko grą własnych złudzeń i nie muszę ginąć, by się o tym przekonywać.

[...] jak po wielokroć straszył mnie mój były szef i jednocześnie poprzednik na tym stanowisku, nie ma ludzi niezastąpionych. Co ciekawe, kiedy go zwalniali, wyglądał na zaskoczonego.

W życiu nie może nas spotkać nic gorszego niż spełnienie naszych marzeń.

Gdyby myśli miały kształt, ta przypominałaby czteroramienną martwą rozgwiazdę, wirująca powoli wokół własnej osi. Gdyby potrafiły wydawać dźwięk, ta napełniłaby powietrze głuchym, modulowanym warkotem. Gdyby zajmowały miejsce, ta przez chwilę tkwiłaby zawieszona wysoko ponad światem.

My, Japończycy, jesteśmy na wskroś pragmatyczni. Wierzymy we wszystko i w nic.

[...] każde pytanie zawiera w sobie odpowiedź. Lecz któż z nas potrafi na czas zadać właściwe pytanie?

Przestań na mnie patrzeć przez pryzmat swoich kulturowych uprzedzeń, bo mi to uwłacza.