Być może wielkie uczucie nie wkracza w nasze życie w blasku i glorii jak rycerz na koniu; być może wkrada się cichutko, jak stary przyjaciel; być może rozwija się w pozornej monotonii, by nagły błysk olśnienia ujawnił rytm i ukrytą muzykę. Być może miłość rozwija się naturalnie z pięknej przyjaźni, jak herbaciana róża z zielonego pąka.

Musimy dążyć do ideału, choćbyśmy nigdy nie mieli go dosięgnąć.

Na tym świecie trzeba spodziewać się dobra, być przygotowanym na zło, a przyjmować co Pan Bóg da.

Ludzie swoim zachowaniem sami zapracowują na to, czy ich imiona stają się ładne, czy brzydkie.

Najbardziej kochamy tych, którzy nas potrzebują.

Ilekroć doznajemy przykrości, powinniśmy wspomnieć jakąś radość, która dałaby się tamtej przeciwstawić.

Czyś zauważył – zastanowiła się Ania – że gdy ktoś powiada, iż 'uważa za swój obowiązek donieść ci' o czymś to musisz przygotować się na przykrą wiadomość? Dlaczego ludzie nigdy nie 'uważają za swój obowiązek donieść ci' miłych wieści zasłyszanych o tobie?

Być może wielkie uczucie nie wkracza w nasze życie w blasku glorii jak rycerz na koniu; być może wkrada się cichutko jak stary przyjaciel; być może rozwija się w pozornej monotonii, by nagły błysk olśnienia ujawnił rytm i ukrytą muzykę. Być może miłość rozwija się naturalnie z pięknej przyjaźni, jak herbaciana róża z zielonego pąka.

Należy starzeć się wraz ze wszystkimi swymi rówieśnikami (...). Kto tego nie czyni, musi wreszcie zostać samotny.

To jest zawsze zdumiewające, co ktoś widzi w drugiej osobie. I jak to jest w gruncie rzeczy szczęśliwie, że nie wszyscy ludzie to samo w innych widzą! W przeciwnym razie, jak to powiedział pewien Indianin "każdy by chciał mieć moją żonę". Ale było jasne, że Diana widziała "coś" w Alfredzie, choć oczy Ani były na to zamknięte.

W przyjaciołach naszych powinniśmy szukać tego, co w nich jest najlepsze, i obdarzać ich tym, co w nas jest najlepsze. Wtedy przyjaźń będzie największym skarbem życia.

Czasami naprawdę wydaje mi się, że nie ma sensu przyjaźnić się z ludźmi. Po chwili odchodzą z twojego życia i pozostawiają po sobie ból, który jest gorszy od pustki, jaką się miało w sercu zanim przyszli.

Trzeba żyć tak, aby upiększyć swe imię, nawet jeśli poprzednio nie brzmiało pięknie. Niech każdy, kto myśli o nas, wyobraża sobie nasze zalety, które mu przysłonią brzydotę imienia.

Życie nasze bywa bogate lub ubogie zależnie od tego, co w nie wkładamy, a nie od tego, co zeń czerpiemy.

-Masz trzy cukierki w jednej dłoni i dwa w drugiej -tłumaczyłam- to ile masz razem?
-Pełną buzię - odrzekła Karola.

Oboje znali drogę do czarownej krainy marzeń, gdzie w dolinach wiecznie kwitną róże szczęścia, obłoki nie zasnuwają pogodnego nieba, melodyjne dzwony nigdy nie brzmią fałszywie, a pokrewnych dusz jest bez liku. znajomość geograficzna tego kraju... leżącego na wschód od słońca na zachód od księżyca jest bezcenną wiedzą, której nie można nabyć na żadnym targowisku świata. Musi to być dar dobrych wróżek złożony człowiekowi w dniu jego przyjścia na świat, dar, którego życie nie zdoła zniszczyć ani odebrać. Lepiej jest go posiadać i mieszać na poddaszu niż żyć w pałacu bez tego skarbu.

Dodatni wpływ na dziecko jest ważniejszy niż nauczenie abecadła.

W każdym człowieku tkwi jakieś dobro, trzeba je tylko umieć znaleźć.

Najładniejsze i najmilsze nie są wcale dni, w których spotyka nas coś wspaniałego czy wyjątkowo podniecającego, ale te, które przynoszą zwykłe, drobne przyjemności, następujące gładko jedna po drugiej, niczym prześlizgujące się pod palcami perełki z naszyjnika.

.... Musimy dążyć do ideału, choćbyśmy nigdy nie mieli go dosięgnąć. Życie bez ideału byłoby marną wegetacją, z nim zaś jest piękne i wzniosłe. Wytrwaj przy swoim ideale...

Ja zaś pragnęłabym upiększać życie - mówiła Ania w zamyśleniu - nie tyle chodzi mi o nauczanie ludzi, chociaż wiem, że to jest chyba najszlachetniejsze dążenie, ile oto, aby życie upływało im milej. Pragnę, aby dzięki mnie przeżyli jakąś radość... Radość, której by nie mogli zaznać gdyby mnie nie było na świecie.

Gdy ma mnie spotkać coś miłego, wydaje mi się, że płynę na skrzydłach. Później dopiero następuje upadek na ziemię i wstrząs. Ale ten lot jest tak upajający, że wynagradza nawet smutne przebudzenie.

Och, ile nerwów sobie psujemy, kiedy pobierają się nasi najbliżsi przyjaciele!

Serdeczna przyjaźń jest rzeczywiście bardzo pomocna w życiu. Powinniśmy sztandar jej trzymać wysoko i starać się nie zbrukać go nigdy brakiem szczerości i prawdy. Często jednak przyjaźnią nazywa się zwykłą poufałość nie mającą nic wspólnego z tamtym wzniosłym uczuciem.

Jedno jest pewne na tym świecie... że nadejdą nowe wiosny.