Ania z Avonlea

8,5 !!!

8,5 !!!

Pokaż mimo to

Po prostu kocham świat Ani. KOCHAM

Po prostu kocham świat Ani. KOCHAM

Pokaż mimo to

Druga część serii książek o Rudowłosej
Ani Shirley. Jest jeszcze ciekawsza i zabawniejsza od pierwszej. Warto sięgnąć po kontynuację historii o Ani.
Ja uwielbiam tą część serii.

Druga część serii książek o Rudowłosej
Ani Shirley. Jest jeszcze ciekawsza i zabawniejsza od pierwszej. Warto sięgnąć po kontynuację historii o Ani.
Ja uwielbiam tą część serii.

Pokaż mimo to

Druga część cyklu o rudowłosej, zwariowanej Ani z Zielonego Wzgórza. Coraz starsza, coraz dojrzalsza, tym razem przedstawiająca nam swoje poczynania jako nauczycielka w Avonlea.

Choć nie tak dobra, i nie tak wciągająca jak tom pierwszy. Trochę nudnawa fabularnie ale przedstawienie nowych bohaterów, przyjemna końcówka i humor Ani wszystko wybacza. A ja biorę się za trzecią część!

Druga część cyklu o rudowłosej, zwariowanej Ani z Zielonego Wzgórza. Coraz starsza, coraz dojrzalsza, tym razem przedstawiająca nam swoje poczynania jako nauczycielka w Avonlea.

Choć nie tak dobra, i nie tak wciągająca jak tom pierwszy. Trochę nudnawa fabularnie ale przedstawienie nowych bohaterów, przyjemna końcówka i humor Ani wszystko wybacza. A ja biorę się za trzecią...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kocham Anie od dziecka i na szczęście to się nie zmieniło, a nawet pokochałam ją jeszcze bardziej. Książki umożliwiają mi poznanie mojej ukochanej historii jeszcze lepiej. Jedyne co mogę powiedzieć to polecam z całego serca.

Kocham Anie od dziecka i na szczęście to się nie zmieniło, a nawet pokochałam ją jeszcze bardziej. Książki umożliwiają mi poznanie mojej ukochanej historii jeszcze lepiej. Jedyne co mogę powiedzieć to polecam z całego serca.

Pokaż mimo to

Seria o Ani to cudowny przerywnik między "cięższymi" powieściami. Tak miło i lekko się ją czyta, że od razu można złapać za kolejną część i kolejną, i kolejną.

Ania z Avonlea wciąż jest tą samą Anią, którą znamy z pierwszego tomu. Oczywiście odpowiednio do swojego wieku dojrzała co nieco, ale ciągle została naiwna i żywiołowa, czyli taka jaką ją kochamy. Bardzo doceniam humor i sielski nastrój tych książek oraz to, jak przemyślany jest rozwój bohaterów.

Seria o Ani to cudowny przerywnik między "cięższymi" powieściami. Tak miło i lekko się ją czyta, że od razu można złapać za kolejną część i kolejną, i kolejną.

Ania z Avonlea wciąż jest tą samą Anią, którą znamy z pierwszego tomu. Oczywiście odpowiednio do swojego wieku dojrzała co nieco, ale ciągle została naiwna i żywiołowa, czyli taka jaką ją kochamy. Bardzo doceniam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety, nie udało mi się przekonać do "Ani...", mimo naprawdę szczerych chęci. Pojedyncze sceny mi się podobały, reszta nudziła. Ale jak gdzieś czytałam, w końcu nawet autorka przestała lubić tą swoją bohaterkę. Może więc nie jest ze mną tak źle ;)

Niestety, nie udało mi się przekonać do "Ani...", mimo naprawdę szczerych chęci. Pojedyncze sceny mi się podobały, reszta nudziła. Ale jak gdzieś czytałam, w końcu nawet autorka przestała lubić tą swoją bohaterkę. Może więc nie jest ze mną tak źle ;)

Pokaż mimo to

Druga część opowieści o Ani Shirley była równie wciągająca jak pierwsza, choć mniej poruszająca i dowcipna - mała Ania musiała przecież dorosnąć.
Wiek dojrzały to w tamtym czasie było zaledwie 16 czy 17 lat i w takim wieku bohaterka zajęła się prowadzeniem szkoły w Avonlea. Dlatego większość jej kłopotów i przemyśleń łączy się z nauczaniem lub z opieką nad dwojgiem bliźniąt, które po śmierci ich matki trafiły na Zielone Wzgórze.
Ania staje się również inicjatorką pewnego stowarzyszenia, które ma za zadanie dbać o rozwój i estetyczny wygląd całego Avonlea. Co dziwne choć sama to stowarzyszenie założyła, nie została jego prezesem, a jedynie sekretarzem...(najwyraźniej Pani Montgomery nie należała do zwolenniczek równouprawnienia i widziała Anię jedynie w roli podległej mężczyźnie). Trochę to razi w dzisiejszych czasach, niemniej lekturę uważam, za bardzo przyjemną.

Druga część opowieści o Ani Shirley była równie wciągająca jak pierwsza, choć mniej poruszająca i dowcipna - mała Ania musiała przecież dorosnąć.
Wiek dojrzały to w tamtym czasie było zaledwie 16 czy 17 lat i w takim wieku bohaterka zajęła się prowadzeniem szkoły w Avonlea. Dlatego większość jej kłopotów i przemyśleń łączy się z nauczaniem lub z opieką nad dwojgiem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

,,Ania z Avonlea” to drugi tom serii o przygodach Ani Shirley. Bohaterka w wieku szesnastu lat rezygnuje z możliwości studiów w Redmont i pozostaje w Avonlea jako nauczycielka. Jednak jej życie nie staje się nudne, Ania wciąż poznaje nowych ludzi, zmaga się z problemami dnia codziennego oraz swoim talentem do wpadania w tarapaty. Próbuje także zachować swoją marzycielskość i idealizm w obliczu życia, które wymaga od niej rozsądku i racjonalizmu.

Lucy Maud Montgomery znów wprowadza nas do swojego sielskiego, ale nie idealnego świata. Autorka miała bystry umysł i dar obserwacji, dlatego z jednej strony możemy się zachwycić spokojem życia w Avonlea, a jednocześnie wiemy, że nie chcielibyśmy uzależniać naszej codzienności od sąsiadów, być swatanym po wyjściu z kolegą na spacer czy usłyszeć, że po co studia, skoro można wyjść za mąż (chociaż w niektórych miejscowościach takie przesądy przetrwały). Zdecydowanie jednak chyba każdy chciałby móc znaleźć się w głowie Ani, umieć zachwycać się powszednimi rzeczami, czerpać radość ze wszystkiego, nawet jeśli nasza bohaterka ma też skłonności do załamań i czarnowidztwa.

Kolejny tom to też kolejne barwne postacie i ubolewam, że najbardziej znane ekranizacje zapominają o nich, bo to one są siłą tej książki. Rezolutny Tadzio, zrzędliwy, ale sympatyczny pan Harrison, żyjąca marzeniami panna Lawenda, naiwna Karolina Czwarta, uczniowie i sąsiedzi Ani – wszyscy mają charakterystyczne, dobrze zarysowane osobowości, które wywołują uśmiech na twarzy czytelnika. Zdecydowanie piękna jest przyjaźń Ani z Dianą. Dziewczyny są całkiem inne, Diana jest rozsądna, poukładana, nie towarzyszy Ani w jej marzeniach, ale obie się kochają, wspierają i wzajemnie sobie kibicują – Diana Ani w nauce, Ania Dianie w jej ,,mało romantycznej” miłości. O wiele bardziej przekonuje mnie to niż wersja serialowa, gdzie mam wrażenie, że wszyscy próbowali ,,wcisnąć” Dianę do roli klona Ani. I oczywiście mamy tu Gilberta, ideał książkowego męża, którego oddanie dla Ani wzbudza przyspieszone bicie serca, chociaż sama Ania nie uważa go za romantycznego.

Nie wiem, co jeszcze mogę powiedzieć o tej książce, bo przy recenzji pierwszego tomu zawarłam chyba wszystko, co kocham u Ani. Mogę powiedzieć tyle, że polecam.

,, (…) świat jest całkiem dobry. To pewnie prawda, że jeżeli oczekujemy czegoś przyjemnego, często doznajemy rozczarowania. Z drugiej jednak strony, nieprzyjemne rzeczy przeważnie okazują się nie takie złe, na jakie wyglądały.”

,,Ania z Avonlea” to drugi tom serii o przygodach Ani Shirley. Bohaterka w wieku szesnastu lat rezygnuje z możliwości studiów w Redmont i pozostaje w Avonlea jako nauczycielka. Jednak jej życie nie staje się nudne, Ania wciąż poznaje nowych ludzi, zmaga się z problemami dnia codziennego oraz swoim talentem do wpadania w tarapaty. Próbuje także zachować swoją marzycielskość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ładnych parę lat minęło od kiedy po raz ostatni czytałam wszystkie Anie. Trochę wyleciały mi z pamięci ale kiedy sięgnęłam po nie po raz kolejny to wszystko wraca. Ania nie jest już tak zabawna jak w poprzednim tomie bo jest starsza, naucza w szkole w Avonlea ale nadal marzy i popełnia śmieszne gafy. Ma natomiast podopiecznego Tadzia, który rekompensuje brak małej Ani. Jest to straszny rozrabiaka, bardzo uroczy. Do grona nowych przyjaciół dołącza również marzycielski chłopiec Jaś, pan Harrison z przeklinającą papugą i panna Lawenda, która posiada wspaniałą chatkę i cudowne usposobienie.
Książka zabiera nas w spokojne czasy, kiedy dużym dramatem były reklamy na płocie bo oszpecały okolicę. Pozwala się odprężyć, wyciszyć i pomarzyć razem z główną bohaterką. A oprócz marzeń oferuje również salwy śmiechu i moc wzruszeń. Jest to piękne wspomnienie dzieciństwa.

Ładnych parę lat minęło od kiedy po raz ostatni czytałam wszystkie Anie. Trochę wyleciały mi z pamięci ale kiedy sięgnęłam po nie po raz kolejny to wszystko wraca. Ania nie jest już tak zabawna jak w poprzednim tomie bo jest starsza, naucza w szkole w Avonlea ale nadal marzy i popełnia śmieszne gafy. Ma natomiast podopiecznego Tadzia, który rekompensuje brak małej Ani. Jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to