Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest taki moment, blisko szczytu rozkoszy, kiedy logika zawodzi, a oddech staje się przyspieszony, kiedy spojrzenia się spotykają i oboje widzą PRZEZ siebie, przez te wszystkie małe, społeczne bariery...
Siegając wzrokiem daleko, daleko, do miejsca, gdzie jakaś drobna część mózgu wciąż myśli, że w tym wszystkim o coś jednak chodzi.
Chodzi o dawanie życia dzieciom, szepcze.
Czyż nie na tym polega kontynuacja życia? I czy dzieci nie są wrażliwymi istotkami, bezsilnymi wobez zimna i drapieżników? I czy ten akt tak naprawdę nie decyduje o reszcie twojego życia? I życia twoich dzieci. I dzieci twoich dzieci...?
Czyż nie ma takiej części, miejsca, cichutkiego głosu, rozbrzmiewającego gdzieś w głębi i pytającego, czy to nie mogłoby, nie powinno, nie może znaczyć nic więcej? Czy naprawdę nie ma tego czegoś, co zagląda w oczy każdego z partnerów i pyta, na swój sposób...
Czy to właśnie ty?