Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomysłowa natura Chińczyków objawia się między innymi w tym, że nic, co jadalne, nie może się zmarnować. Zjedzą wszystko, co ma nogi, prócz stołu, i wszystko, co ma skrzydła, prócz samolotu.

Chińczycy nie chcą stracić żadnej kulinarnej okazji i muszą skosztować każdego zagrożonego wyginięciem zwierzęcia, ptak, ryby lub owada, nim będzie za późno.

Na Zachodzie życie jednostki ludzkiej szczytową formę osiąga gdzieś w połowie. Chińczyk natomiast rodzi się jako ktoś wyjątkowy, następnie na jakiś czas popada w pewnego rodzaju zapomnienie, by zakończyć życie z hukiem, któremu towarzyszy szacunek i łkanie.

Chińczycy są z natury narodem ciekawskim i nie pojmują koncepcji prywatności.

Chińscy rodzice ogólnie uważają pozostawianie dzieciom wolnego czasu za coś ponadobowiązkowego i są zdania, Ze ilość czasu spędzanego przez ich potomstwo na rekreacji jest odwrotnie proporcjonalna do wysokości osiąganych ocen ze szkolnych sprawdzianów.

Zgodnie z chińskim sposobem myślenia od ekscentryczności do szaleństwa jest tylko jeden krok. (...) Ekscentryczność może być czarująca dla ludzi Zachodu, w Chinach jednak oznacza wadę fabryczną w DNA któregoś z przodków.

Według Konfucjusza i partii komunistycznej żartowanie nie jest zajęciem godnym szacunku.

Chińczycy nie mają nawet cienia wątpliwości - i nigdy nie mieli - że stoją na straży najwspanialszej i najbardziej rozwiniętej "wen hua" ("kultura") na świecie.

(...) rozmawiając z Chińczykami, trzeba pamiętać o jednej rzeczy: po prostu zwyczajnie nie lubią Japończyków.

Obdarzeni praktyczną naturą, Chińczycy są bardzo przesądni, jeśli chodzi o liczby.

Chińczycy ponad wszystko cenią wykształcenie, wiele, wiele wykształcenia i jeszcze więcej wykształcenia.

Zawsze praktyczni Chińczycy nigdy nie byli zbyt wybredni w kwestii wiary - ta, która przynosi najlepsze wyniki, staje się religią dnia.

Chińczycy często wygłaszają pochlebstwa, lecz rzadko chwalą.

Chińczycy traktują swoich "xiao" ("najmłodsi") i "lao" ("najstarsi") z grubsza w ten sam sposób: stale ich rozpieszczając i upominając, a jedyna różnica tkwi w tonie - zniecierpliwionym wobec dzieci, troskliwym wobec starszych.