Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Im bardziej się starzeję, tym większego nabieram przekonania, że nie ma nic tak żałosnego, tak śmiesznego, tak absurdalnego i tak absolutnie cudownego jak człowiek…

Nie wiesz nic o Bogu, inaczej nie mówiłabyś tak, jak mówisz, a mówisz tak, jakbyś poklepywała Boga po plecach, oczekując, że uczyni twoje życie wygodnym i dostatnim.

Strachy, które są przed tobą, nigdy nie wzbudzają takiego lęku jak te, które są za tobą. Zapamiętaj to. Wszystko zdaje się potwornie przerażające, kiedy znajduje się za twoimi plecami, a ty nie możesz tego zobaczyć. To dlatego lepiej zawsze jest się obrócić i stanąć twarzą w twarz z tym, czego się boisz, bo wówczas bardzo często się okazuje, że to coś wcale nie jest takie groźne.

A jeśli chodzi o przykre słowa, te (jak stwierdziła potem z zaprawionym goryczą humorem) ranią człowieka tylko wówczas, kiedy ten, kto je zada, jest mu drogi i bliski.

Nikt nie może mieć wszystkiego, powinieneś o tym wiedzieć. Życie to nie powieść w kieszonkowym wydaniu.

Bóg wie, co robi. Człowiek na początku zawsze się buntuje, lecz potem, z biegiem czasu, zdaje sobie sprawę, że tak miało być.

Śmiech mnie ogarnia, kiedy widzę, jak pogrążony w smutku wdowiec obżera się nazajutrz po pogrzebie i zapewnia uroczyście, że jego Mary nie chciałaby, by się umartwiał. Skąd on o tym wie? Mary może właśnie lamentuje i zgrzyta zębami, widząc, jak jej mąż używa sobie jak zwykle, jak gdyby ona nigdy nie istniała. Za życia tuziny kobiet robią wokół siebie zamieszanie. Dlaczego miałyby zmienić swój charakter po śmierci?

Można być inteligentnym(...) Można mieć zdolność przewidywania, umiejętność planowania i siłę przebicia, żeby realizować swoje zamiary, a i tak żadna mądrość świata nie uchroni cię przed cierpieniem.

Ludzie, którzy czcili kamień, wznieśli Stonehenge. Potem obrócili się w proch i dziś już nikt o nich nie pamięta, a Stonehenge wciąż stoi. A jednak, paradoksalnie, ci ludzie wciąż żyją w nas, ich potomkach. Tymczasem Stonehenge i to, co miało reprezentować, jest martwe. To, co ginie, wciąż jest żywe, a to, co żyje, zginie.

Naturalną koleją człowieka spotyka wiele rzeczy, które absorbują go zanadto, aby jeszcze… jak to ująć? Wypatrywał nowych. Kiedy los ci coś podsuwa, musisz podjąć decyzję: przyjąć to czy odrzucić. I to jest przeznaczenie. A kiedy decyzja zostanie podjęta, trzeba się jej trzymać, nie oglądając się wstecz.

Nim się coś zrobi, lepiej jest najpierw popatrzeć. Uciekać można potem, jeśli nadal ma się ochotę na ucieczkę, ale na ogół się jej nie ma.