Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę, że jest coś pięknego w tym, że ma się szczęście, by być świadkiem rzeczy, które odchodzą.

You keep asking why your work is not enough, and I don’t know how to answer that, because it is enough to exist in the world and marvel at it. You don’t need to justify that, or earn it. You are allowed to just live.

Do you not find consciousness alone to be the most exhilarating thing? Here we are, in this incomprehensibly large universe, on this one tiny moon around this one incidental planet, and in all the time this entire scenario has existed, every component has been recycled over and over and over again into infinitely incredible configurations, and sometimes, those configurations are special enough to be able to see the world around them. You and I—we’re just atoms that arranged themselves the right way, and we can understand that about ourselves. Is that not amazing?

Are you afraid of that?" they asked. "Of death?" "Of course," Mosscap said. "All conscious things are. Why else do snakes bite? Why do birds fly away? But that’s part of the lesson too, I think. It’s very odd, isn’t it? The thing every being fears most is the only thing that’s for certain? It seems almost cruel, to have that so…" "So baked in?" "Yes".

I threw myself into my work, I went to all the places that used to inspire me, I listened to music and looked at art, I exercised and had sex and got plenty of sleep and ate my vegetables, and still. Still. Something is missing. Something is off. So, how fucking spoiled am I, then? How fucking broken? What is wrong with me that I can have everything I could ever want and have ever asked for and still wake up in the morning feeling like every day is a slog?

- No cóż, może ty możesz, ale nam nie wolno zejść ze szlaku. Nie powinniśmy tego robić.
Robot gapiło się na niego, jakby Dex zaczęli do niego mówić w innym języku.
- (...) Jak myślicie, jak powstają ścieżki?

Ciężko na to zapracowali. Wkładali w to serce. Wszędzie, gdzie się pojawiali, widzieli uśmiechy i mieli świadomość, że to ich praca - ich praca! - je wywołuje. Dawali ludziom radość. Sprawiali, że ich dzień był lepszy. Gdyby się nad tym zastanowić, to była wielka rzecz. To powinno wystarczyć. Wystarczyć aż nadto. A jednak, gdyby mieli być całkowicie szczerzy, tym, na co zaczęli najbardziej czekać, nie były uśmiechy, prezenty ani poczucie dobrze wykonanej pracy, tylko to, co po tym wszystkim następowało. To, że wracali do swojego wozu, zamykali się w środku i spędzali kilka cennych, bezkształtnych godzin zupełnie sami. Dlaczego to nie wystarczało?

Jacy my musimy być, kurwa, rozpieszczeni? Do jakiego stopnia porąbani? Co jest z nami nie tak, że możemy mieć wszystko, czegokolwiek tylko moglibyśmy chcieć, a i tak budzimy się rano i czujemy się, jakby każdy dzień nas wykańczał?

(...) wystarczy istnieć w świecie i się nim zachwycać. Nie musicie tego usprawiedliwiać ani sobie na to zasłużyć. Wolno wam po prostu żyć.

You’re an animal. And animals have no purpose. Nothing has a purpose. The world simply is. If you want to do things that are meaningful to others, fine! Good! So do I! But if I wanted to crawl into a cave and watch stalagmites with Frostfrog for the remainder of my days, that would also be both fine and good.

Jak mam odpowiedzieć na pytanie, czego potrzebują ludzie, skoro nie potrafię nawet ustalić, czego potrzebuje jeden człowiek?

Mieliśmy dziesięć lat. Byliśmy małym dzieckiem. Strasznie chcieliśmy, żeby ktoś nas przytulił. Ale kiedy masz dziesięć lat, ostatnią rzeczą, którą chcesz, jest zachowywać się jak małe dziecko.

A co robiliśmy, zanim pojawiły się łóżka? (...) Co robiliśmy, zanim pojawiły się prysznice? Przez setki tysięcy lat gatunek ludzki świetnie sobie radził bez tych rzeczy, więc czemu my nie potrafimy?