Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na­zbyt do­brze wie­dzia­łam, co mówią o mnie są­sie­dzi i jak mnie po­strze­ga­ją. My­śle­li, że mam serce z ka­mie­nia. My­li­li się… Moje serce było skute sy­be­ryj­skim lodem.

Bo jak po­go­dzić się z losem, gdy nie wiemy, jaki ten los był.

Zegar znowu bę­dzie stał w miej­scu, a każdy dzień bę­dzie dłu­żył się w nie­skoń­czo­ność.

Z nie­wia­do­mych nam wzglę­dów, do­pie­ro na sta­rość czło­wiek uzmy­sła­wia sobie, co tak na­praw­dę ozna­cza życie w po­je­dyn­kę i jakie kon­se­kwen­cje nie­sie ze sobą wybór ta­kiej drogi.

(…)cza­sem sa­mot­ność nie jest na­szym wy­bo­rem, a je­dy­nie mniej­szym złem.