Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tkwi we mnie wiele warstw bólu. Takiego, którego nie potrafię opisać słowami, a pod nim kryje się piekło. Jest krwawe, płonie żywym ogniem. To agonia. Cierpienie. Tortura.

Można zatracić siebie, jeśli zbyt wielu ludzi czegoś od ciebie wymaga.

- Chcę tylko cie­bie. Tylko cie­bie ko­cham.

Zaczynałam być całością, nawet wtedy kiedy się rozpadałam.

- Ko­cham cię. Ko­cham cię za to, że ty mnie ko­chasz.

Posłuchaj, nie mówisz zbyt wiele i odnoszę wrażenie, że ja jestem jedyną osobą, z którą tak naprawdę rozmawiasz. I wiem, że sytuacja w twoim domu nie jest najlepsza. To uzasadnione, ale jeśli czujesz, że masz ochotę odciąć się od świata, to chociaż nie odcinaj się ode mnie. Nie jestem taki jak inni.

Moje serce – to wszyst­ko ode­szło wraz z nią, bo ona była mną.

Kiedy się obu­dzi­łam, leżał na ple­cach obok mnie, otacza­jąc mnie ra­mie­niem.

Za­snął w taki spo­sób, jakby mnie chro­nił.

Nie mo­gli­śmy ode­rwać od sie­bie wzro­ku, a ja czu­łam ła­sko­ta­nie w dole brzu­cha. To było przy­jem­ne, wręcz za­chwy­ca­ją­ce uczu­cie. Wstrzy­ma­łam na chwi­lę oddech, bo nie chcia­łam, by zga­sło. Ucisk w moim brzu­chu za­czął się roz­luź­niać i może wła­śnie tego chcia­łam od mo­men­tu, kiedy Ryan do mnie na­pi­sał. Chcia­łam być bli­sko niego, żeby móc się wy­spać.

Żebym mogła po­czuć się nor­mal­na, cho­ciaż przez sekun­dę.

Wzię­łam szklan­kę. Przez chwi­lę czu­łam jego palce na moich i za­la­ło mnie cie­płe, przy­jem­ne do­zna­nie. To było to samo mro­wie­nie, który czu­łam, gdy we­szłam do jego domu. Wszyst­ko inne było bez wy­ra­zu, białe i czar­ne, szare, przy­ćmio­ne, zimne, a gdy do niego przycho­dzi­łam, czu­łam się tak, jakby ktoś włą­czył kolory.

Gdy­bym spoj­rza­ła w dół, zo­ba­czy­ła­bym moje bi­ją­ce serce le­żą­ce u stóp. On znowu otwo­rzył dziu­rę w mojej pier­si.

Strata to strata, niczym się to nie różni.

Wy­buch­nął śmie­chem i po­ło­żył rękę w dole moich pleców.

To był drob­ny gest, de­li­kat­ny dotyk, jed­nak spra­wił, że prze­szła mi ocho­ta na żarty. Wcze­śniej za­czę­łam się śmiać, ale szyb­ko prze­sta­łam, bo po­czu­łam coś innego. Moje ciało roz­grza­ło się jak wczo­raj w nocy i uczu­cie było po­tęż­niej­sze, tak jak­by­śmy po­win­ni być tutaj razem, tylko we dwoje, jakby wszy­scy inni się nie li­czy­li i byli nie­po­trzeb­ni.

Wcze­śniej czu­łam się tak, jakby moje serce zo­sta­ło wy­rwa­ne z pier­si, ale teraz on odło­żył je na miej­sce.

Ryan po­cze­kał, aż ruszą przo­dem. Bez słowa wziął mnie za rękę. Splótł nasze palce, gdy ru­szy­li­śmy za nimi, a ja pró­bo­wa­łam zi­gno­ro­wać mo­tyl­ki w brzu­chu.

Jest przy mnie przez cały czas. Rozmawiam z nią Śnię o niej. Na początku tego nie znosiłam. Nie chciałam o niej myśleć, czuć jej, słyszeć, ale ona nie chciała zniknąć. Nawiedzała mnie aż do dzisiaj.

- Ty też je­steś wszyst­kim, czego pra­gnę.

Za­mknę­łam oczy. Czu­łam go przy sobie, czu­łam jego od­dech na swo­jej twa­rzy, to, jak na­pi­na się pod moim do­ty­kiem, po­wstrzy­mu­je się. Ale ja nie mo­głam się po­wstrzy­mać. Prze­su­nę­łam kciuk po boku jego ciała. To był nie­win­ny dotyk, ale spra­wił, że Ryan wydał z sie­bie gar­dło­wy po­mruk.

Moja twarz. Moje ciało. Moje serce - to wszystko odeszło wraz z nią, bo ona była mną.
Moja siostra bliźniaczka zabiła się dwudziestego dziewiątego czerwca.
Następnego dnia miałyśmy skończyć osiemnaście lat.

Podgłośniłam piosenkę, wstałam i weszłam do domu.
W ten sposób świat wyglądał lepiej. Mając słuchawki w uszach, mogłam sobie poradzić ze spojrzeniami, pytaniami, wibracjami, które ludzie posyłali w moją stronę. Muzyka mnie chroniła. To był mój własny świat. Nie musiałam wysłuchiwać ich problemów, jakiekolwiek by nie były. Byłam tylko ja i muzyka - i Willow w jakiś sposób.

Byłam z niego dumna, ale nie wiedziałam dlaczego. Nie był moim chłopakiem. A mimo to w jakiś sposób go sobie przywłaszczyłam i on to odwzajemniał. Wiedziałam, że ma wybór, ale poniekąd jakby go nie miał - to ja zakradłam się tamtej nocy do jego łóżka i rzuciłam na niego czar, nie chcąc dać mu odejść.

Poczułam się trochę lepiej.
Poczułam się, jakbym była trochę bardziej cała.

Byłaś normalna, Mac (...). I to coś dobrego. Z naszej trójki tylko ty jedna byłaś normalna, nawet jeśli tak naprawdę nie byłaś. Byłaś tym, czego potrzebowaliśmy. Kotwicą. Wciąż nią jesteś.