Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ze złości krew znów wrze mi w żyłach. Odsuwam się od niej bardziej i przeczesuję włosy palcami, próbując trzymać nerwy na wodzy.

Czuję gulę w gardle. Może nigdy nie zdoła się pogodzić z moją przeszłością. Nie rozumiem, dlaczego tak bardzo nie daje jej to spokoju. Może to przez dzielące nas różnice kulturowe, ale na swoją obronę mam to, że nigdy nawet nie spojrzałem na inną kobietę, odkąd ją poznałem, i wciąż tak samo za nią szaleję.

Wyobraźnia sprawia, ze brakuje jej tchu i zaczyna wątpić w siebie. Wątpić w niego - swoje mężczyznę. Swojego pana. W dniu ich ślubu.

Alessia przelewa złość i żal na klawisze, podkreślając
głośne akcenty sonaty w jaskrawych pomarańczach i czerwieniach, aż nie istnieje nic poza nią i kolorami muzyki.

Muzyka płynie. Głośno. Bez trudu. Odbija sie echem od ścian, wypełnia pokój.

Zdecydowanie nie jestem już w Kansas.

W życiu bywają chwile, kiedy świat się chwieje i zaczyna obracać w innym, nieznanym kierunku. Kiedy świat, który znałeś, znika i odradza się na nowo.