Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A teraz się martwię - kontynuuje - że już mnie nie kochasz. Że w ciągu tych stu lat byłaś ogarnięta obsesją na moim punkcie, a to nie to samo, co miłość.

Wydarte kartki dosiadły słony wiatr, ich trzepot brzmi niemal jak śmiech, który nawiedzał mnie każdego dnia w Lawendowym Domu. Śmiech Łask i szlachty. Zbudowałam swoje królestwo na ich kościach, a jednak wciąż nie umiem się go pozbyć.

Czy wymierzamy sprawiedliwość Etherianom, tak jak zawsze wierzyłam? Czy po prostu zadajemy sobie rany, bo tylko to potrafimy?

Co cię stworzyło, Nimaro?

Na moim dworze zwykle wymieniamy się snami, zwłaszcza podczas pierwszego spotkania.