Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A czy ta miłość, po tych wszystkich wspólnych latach, będzie nam potrzebna? Czy tylko ona jest tym, co powoduje, że ludzie wciąż są ze sobą, starzeją się razem? A twoim zdaniem, co, poza miłością, spaja związek? Nie, co, tylko kto. Ludzie. Po prostu ludzie. Ty i ja. Wszystko, co w nas najlepsze. I nasza mądrość.

Są w życiu człowieka takie chwile, gdy ból jest tak wielki, że nie ma się, gdzie skryć... Ale wszystko musi być dobrze, bo bardzo cię kocham.

Idąc przez piekło, nie zatrzymuj się! Jeśli umiesz, jeśli możesz - wymarz coś sobie, wyśnij. Życie pokrętne jest, ale chciej żyć. I nie dla kogoś, dla siebie.

Wspomnienia są jak albumy ze zdjęciami - możemy do nich wracać w dowolnym momencie naszego życia i sprawiać, że zaczynają żyć na nowo.

Dzieciństwo odciska piętno na każdym z nas. Od niego zależy, jakim dorosłym będziemy. Dzieciństwo powinno być jak z bajki - kolorowe, pachnące, beztroskie, bezpieczne. Ale czy zawsze jest? Oczywiście, że nie.

Smutek bywa potrzebny. Łatwiej jest rozwiązywać kłopoty, gdy istnieje świadomość prawdziwych potrzeb. Smutek uczy nas czasem najwięcej o nas samych.

Czułam na policzku łzy. Każda z nich miała marzenia, które ktoś mi skradł. Każda chciała kiedyś wreszcie kogoś pokochać i usłyszeć: Kocham cię.

Jak żyć po stracie dziecka? Stracie? Przecież ono jest z nami wciąż i będzie zawsze.

Zgaśniemy nagle jak płomień świecy, zdmuchnięty przez lekki i niespodziewany podmuch wiatru.

Cisza. Głośniejsza od wszystkich dźwięków świata.

Wiesz, jak to jest, gdy facet mówi, że cię kocha. Rosną ci skrzydła i jak Pegaz pędzisz po niebie do swojej miłości. Nie widzisz znaków. Nie słyszysz, co mówią twoi najbliżsi. A wiesz dlaczego? Bo bardzo chcesz wierzyć, że ktoś cię kocha. Potrzebuje. Że nie jesteś taka najgorsza, skoro ON chce z tobą być. Nie widzisz, że ON ma pod dobrze skrojonym garniturkiem drugą osobowość. O której nie masz pojęcia.A może masz? I co z tego?

Jesteś moją cząstką w Niebie, dzieli nas tylko czas.

Bo jeśli ludziom na sobie zależy, to właśnie to robią; rozmawiają ze sobą. Nawet jeśli się pokłócą, to jest to jakaś forma komunikacji.

Nie da się czegoś odzobaczyć i odpowiedzieć. To przeszłość. Ale możemy z tego wziąć coś dobrego, lekcję, która zaowocuje w przyszłości. Jeśli odrobimy to zadanie domowe, jest szansa, że następnym razem nie oblejemy egzaminu.

Bez względu na to, w jakim wymiarze widzi twoje oko, musisz, po prostu musisz, bo jesteś Człowiekiem, a to zobowiązuje, dostrzec w ludziach ludzi. To jest jedyny słuszny wymiar.

Pamiętaj, że wszystkie schowane do zakopanej głęboko skrzyni lęki i kłamstwa kiedyś zaczną z niej wychodzić, wypełzać, przebijać wieko i wyślizgiwać się na powierzchnię śmierdzące i obrzydliwe, oplotą cię i uduszą. Zaczną cię zżerać kawałek po kawałku, wdzierać się do ust, oczu i serca.

Przymknęła powieki i zaczęła ożywiać wspomnienia. Uśmiechała się do nich. Mimo smutku, który postanowił w niej zamieszkać tak dawno temu, że już nawet nie pamięta kiedy. Myślała o Nim. On. Ten, którego nie miała prawa pokochać i który nie miał prawa pokochać jej.

Długo trwało, zanim ona się pozbierała. Jak mógł ją tak po prostu odtrącić? I on podobno ma kruchą duszę? A co jej duszą? Zostały tylko okruchy.
Potłukł ją. Uśpił motyle. Ale ona też ma swoją dumę. A przynajmniej resztki. Podniosła je. z podłogi, pozbierała łyżeczką, zeskrobała. I zapomniała o nim.

Nasze wspomnienia są jak albumy ze zdjęciami, możemy je przeglądać i ożywiać, kiedy tylko chcemy.

Zgaśniemy nagle jak płomień świecy, zdmuchnięty przez lekki i niespodziewany podmuch wiatru. Albo my, albo ten ktoś. I nie będzie już czasu. Pozostaną straszne wyrzuty sumienia, a pytanie: "dlaczego ja mu nie powiedziałam, że go kocham" nie pozwolą nam spać przez długi czas.

(...) nie rozstanie mnie przeraża, lecz to, że każde, nawet najsilniejsze uczucie, największa miłość kiedyś umiera.
- Nie zgadzam się. To zależy wyłącznie od dwojga ludzi.
- Gdyby tak było, byłabym najszczęśliwszy człowiekiem w kosmosie. Ale tak nie jest. Nie mamy wpływu na emocje.

(...) ludzie powinni mówić sobie o tym, co czują.

Czasami słowo "kocham" może zmienić całkiem czyjeś życie (...). I ja tak sobie myślę, że nie powinnyśmy bać się, ani też wstydzić tych słów. Musimy pamiętać, że osoba, która jest obok nas, być może czeka na nie. Jeśli myślimy, że przecież jest jeszcze czas, że zdążymy, to.... Ja pani mówię, że tego czasu nie ma.

Życie byłoby prostsze, gdybyśmy umieli mówić najbliższym, jak bardzo są dla nas ważni.

Prawie zapominam, że kilka lat temu ktoś ze mnie prawie wycisnął życie, tak jak jaz tej cytryny.

Tak chyba brzmi ból i rozpacz. Rozdziera powietrze.

(...) i bez względu na to, co teraz ze mną będzie, jestem wolna. Choć tak naprawdę od tego, co było nigdy już nie ucieknę.

To jednak prawda, że można osiwieć w jedną noc i zestarzeć o dwadzieścia lat. Gdy ktoś ci wyrywa serce gołymi rękami. Gdy zabierają ci cząstkę ciebie.

Nie bójmy się mówić KOCHAM (...). Warto mówić "kocham". Mówić codziennie, a nie "od święta". Mówić po prostu - tak, jak mówi się "dzień dobry" rano. Mówić często, mówić bez powodów. Każdego dnia budować w najbliższych osobach poczucie, że są kochane, akceptowane i ważne.