Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Była zajęta zakochiwaniem się w świecie, kiedy ją zeń wyrwano.

Gdy wpuścisz w siebie cały świat - nic już nie wydaje ci się odległe.

Jak się okazuje, człowiek nie jest nauczony żyć ani na tym świecie, ani poza nim.

Bowiem w tamtej chwili, kiedy moja skóra lepiła się do jego skóry, czułam, że to ja z nas dwojga jestem silniejsza. Jego potrzeby można było zaspokoić. Jego żądze nasycić. Ja za to nie potrafiłam przetrwać dręczona wielkim, przepastnym głodem. Uszczęśliwiać mężczyznę, w czasie, gdy rozpacz przeżerała mnie do szpiku kości.

W naszej kulturze przyjęło się ignorować sprawy najbardziej oczywiste, jeśli są choć odrobinę nieprzyjemne. Ludzie unikają rozmów o śmierci, bo to zbyt kontrowersyjny temat. Kontrowersyjny i przerażający.

Ruby wie, co to smutek. Umie sobie z nim radzić. Ale co ze szczęściem? Z radością, która wypiera rozpacz, rozbraja ją śmiechem i światłem? Jak pogodzić ze sobą te sprzeczności? Innymi słowy: jak zatrzymać przy sobie ból, a jednocześnie się od niego uwolnić.

W czym sęk. Kiedy zmarli odpowiadają na wezwanie, nasze głosy przeważnie giną w zgiełku życia.

Nie chodź tam. Nie rób tego.
Za krótka spódniczka, za ciemna ulica.
Dlaczego nie mogłaś - z kim się - jak mogłaś - ?
Tak to jest, jak sama się prosisz o kłopoty. Na co liczyłaś?
Oto, co nam mówią. Jakie słowa dźwięczą nam w uszach, kiedy sterta ciał rośnie. Gdy kolejna młoda kobieta ląduje na stosie przemieszanych kończyn, serc, nadziei, marzeń i wszystkiego, co bezpowrotnie utracone. Dlatego, że czegoś nie zrobiła.
Albo coś zrobiła.
Tego przeważnie nie precyzują. Kiedy decydują, która z nas jest taką ofiarą, jak trzeba.
Jeśli w ogóle o nas myślą.

Masz bogaty świat wewnętrzny, Alice. Złożony z ludzi i miejsc, do których żywisz upodobanie.

Wszyscy żyjemy w swoich małych, prywatnych wszechświatach. Nie musimy widzieć człowieka na własne oczy, by o nim myśleć; wystarczy, że nosimy jego obraz w głowie, tym bardziej że większość czasu i tak spędzamy, zaglądając w głąb siebie.

Po raz pierwszy rozumiem, że nie tylko umarłym zostaje odebrana przyszłość. Ci, których po sobie pozostawiają, również tracą wiele otwartych wcześniej możliwości, zamyka się przed nimi wiele dróg. Niektóre lepsze, inne niewątpliwie gorsze.

Nikt nie żyje tylko jednym życiem. Raz po raz stwarzamy jedne światy, a niszczymy inne. I zaczynam sobie uświadamiać, że bez względu na to, ile czasu nam jest dane, wszyscy pragniemy, by było go więcej.

Jeśli o mojej śmierci rzeczywiście zdecydowało przeznaczenie - czy było to przeznaczenie moje czy jego?

Rozpacz czasem nie przemija, przeciwnie, twardnieje na kamień.

Wiem, że kiedy mężczyzna odkryje, jak cię zranić, od tej pory dotyka cię inaczej. Nie może się powstrzymać, by nie ucisnąć tego najczulszego punktu, choćbyś nie wiadomo ile razy płakała.

Praktycznie nic nie jest tam, gdzie być powinno. Miłość też bywa pogubiona. Odwrócona na opak. Wschód staje się zachodem, zachód wschodem. Czasem nie zauważa się tego pomieszania. A czasem, gdy podnosisz wzrok, widzisz, że tam, gdzie przedtem były gwiazdy, teraz jest tylko ogromna, pusta przestrzeń.

Tak niewiele trzeba, by ktoś zniknął z twojego życia. Czasem zapominasz, jeśli po prostu za długo czekasz.

Kiedy czegoś pożądasz, albo próbujesz to zdobyć, albo od tego uciekasz, nic pomiędzy.

Tak to dziwnie z tymi latami jest. Kiedy nazbierasz ich wystarczająco dużo, zyskujesz prawo do robienia najprzeróżniejszych rzeczy. Kończysz osiemnastkę i nagle wolno ci decydować o własnym losie. Czy ta chwila nastaje o północy, minutę po północy, czy też wyznacza się ją inaczej? Wolność decydowania o własnym losie. Czy to znaczy, że wcześniej byłam jej pozbawiona?

Jak często paraliżuje nas uprzejmość? Stoimy na rozdrożu, próbujemy dokonać wyboru między zaufaniem a wstrętem i wtedy przypominamy sobie to, co nam przez całe życie wpajano. Doktrynę grzeczności nakazującą, by nie ranić cudzych uczuć.

Wolność i bezpieczeństwo to w gruncie rzeczy jedno i to samo.

Teraz widzi czerń oceanu, słyszy, jak ciemna woda zatoki omywa piasek. I ma wrażenie, że ten dźwięk dochodzi z jej wnętrza, jakby to w niej coś wzbierało i opadało, po czym uświadamia sobie, że płacze, tu, na tym balkonie, sama z deszczem, falami i bezgwiezdnym niebem. Wkrótce łzy płyną z jej oczu tak obficie jak strugi lejące się z nieba, wszystko, co nagromadziło się w niej przez ostatnich kilka lat, wydziera się na wierzch. Nie tak miało być.

Dociera do niej, że jej życie utknęło w martwym punkcie. Przestała bezczynnie zbyt wiele zim i wiosen, zbyt wiele potańcówek i cudzych imprez, po których nazajutrz budziła się starsza o jeden dzień. Tak długo nic się nie zmieniało. Trwała w stanie zawieszenia.

Rozminęliśmy się. Czas przeszły.
Rozminęliśmy się.
Jakby już dzieliły ich lata, nie godziny.

Może ludzie, których uważa się za odważnych, po prostu robią to, co muszą.

Nie zawsze pamiętamy te chwile, które powinniśmy.

Czy nie jest tak, że przy drugiej osobie zawsze stajemy się innym człowiekiem? A skoro tak, co się dzieje, kiedy ta osoba odchodzi, gdzie się podziewa wersja ciebie, którą przy niej byłaś?

Twoje dni są policzone. Jakie równanie trzeba rozwiązać, by naprawdę zostawić przeszłość za sobą? Jak duży dystans w czasie i przestrzeni pozwoli mi bezpiecznie odsunąć się od krawędzi, uniknąć ponownego upadku w tę przepaść?

Rozkosz i udręka. Czasem trudno odróżnić jedno od drugiego.

Ludzie czasem tak łatwo znikają z twojego życia, że zaczynasz się zastanawiać, czy w ogóle kiedykolwiek byli jego częścią.