Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każda osoba, która ma ciało, powinna zaraz po urodzeniu dostawać podręcznik do umierania.

Wiedzieliśmy jednak, że coś jest nie tak, że ze światem jest coś (dramatycznie) nie tak, że coś jest (dramatycznie) nie tak z nami, że coś (wszystko) jest dramatycznie nie tak.
Byliśmy chorzy w pełnym blasku zdrowia i absolutnie zdrowi w przyprawiającym o chorobę świecie.
Byliśmy samotni, lecz niezdolni do stworzenia więzi koniecznych, by temu zaradzić.
Byliśmy przepracowani, ale zatruci naszą własną pracą.
Myślałam, że stałam się chora (w pełnym sensie), że podupadam (na duchu), że załamuję się w przypływie faustowskich pragnień w świecie, który podpisał pakt z diabłem.

Po wlewie nie kładę się, dopóki nie padnę, nie poddaję się, dopóki nie przegram.

Życie przybiera kształt wysiłku podejmowanego, by istnieć.

Musiałam jednak wierzyć, że pragnąc śmierci, moje ciało nie chce dać mi do zrozumienia, że nienawidzi życia, tylko że nie może już tego wszystkiego znieść.