Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Doskonale ze sobą współbrzmiały, a mówiąc ściślej, razem z niczego tworzyły doskonałość i kołysały ją w ramionach.

Co, jeśli tyle życia naraz czyni człowieka niebezpiecznym?

Ta woda miała inną siłę, majestat. Ryczący Atlantyk, ciągnący się aż do Afryki. Te fale stanowiły początek ogromu, który łączył się z szerokim światem.

To było dla niej coś nowego, ten rodzaj milczenia, nie destrukcyjny czy jadowity, lecz ciepły i krzepiący niczym kołdra otulająca dwie osoby w zimową noc.

Patrzyły na nią urzeczone, jak gdyby nagle stanęło przed nimi szatkujące wołowinę żeńskie wcielenie Che Guevary. Wpadła w euforię, jakby mogła teraz powiedzieć wszystko, co jej przyjdzie do głowy, a one pójdą za nią, w głąb dżungli, w objęcia rewolucji i obłędu.

Pragnęła zanurzyć się w oceanie, pragnęła jego słonych kołyszących fal, wolności od grawitacji.

Myślę, że przyszłość nie należy do nas. Myślę, że "na wieki" jest dziwną formułą. Nie można jej ufać.

Sprawiały wrażenie, że porozumiewają się jakimś tajemnym językiem, który przebiega tuż pod powierzchnią rzeczy, nieustannie ze sobą połączone, zawsze słyszały się nawzajem.

Wyczuwała w sobie rzeczy, których nigdy nie pojmie. Tak już jest. Taki jest świat. Nawet ci, którzy cię kochają, nigdy nie zobaczą cię w pełni.

Cierpienie nie ma miary. Nie ma szal, na których można je zważyć. Jest tylko smutek, a po nim następny smutek.

Poczuła znajome bolesne ściskanie w żołądku, tęskne pragnienie czegoś, czego nie mogła mieć. Przed oczami stanęła jej pełna krwi toaleta i strużka płynąca po nodze - jej porażka w podtrzymaniu w sobie życia.

Jeśli La Venus zamierza z nią filtrować i jej zaloty spotkają się z wzajemnością, chciała być tego świadkiem i nie uronić ani odrobiny widowiska.

Wiedziała, że kiedy tańczy na dole, staje się ośrodkiem całej sali, jeśli nie całego wszechświata, i często przyprawiało ją o dreszcz emocji. Ale również męczyło. Ponieważ najbardziej pragnęła malować.