Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy to nie cudowne, że każdy z nas znalazł spełnienie w czymś innym i nikt nikogo nie usiłuje przekonać, że jego wersja szczęścia jest lepsza?

(...)najpiękniejsze chwile są jak ptaki - choćby nie wiem jak delikatnie się z nimi obchodzić, i tak płoszą się przy pierwszym nieostrożnym ruchu.

Zresztą życie nauczyło go, że od ocen generalnie najlepiej się powstrzymać. W każdej sytuacji. A to dlatego, że one bardzo rzadko okazują się trafne.

Każda ludzka historia to tylko ciąg dalszy. Nie żyjemy osobno. Jesteśmy gałęziami wielkiego drzewa, którego korzenie czerpią z tej samej gleby. Tworzymy drzewo, szumimy jedną melodię na tym samym wietrze.

Więc co mamy zro­bić? Je­ste­śmy ro­dzi­ną, co praw­da po­ka­le­czo­ną, po­szar­pa­ną na ka­wał­ki, ale ro­dzi­ną. Tak jak pan wcze­śniej po­wie­dział, za­le­ży nam na sobie. Ina­czej by nas tu nie było.

- W takim razie prze­stań­cie pie­lę­gno­wać tę złość, bo wtedy ona ro­śnie. Jak chwast, który się pod­le­wa przez po­mył­kę. Spró­buj­cie się cie­szyć, że w ogóle macie ro­dzi­nę. Za­miast się prze­pra­szać, za­cznij­cie sobie dzię­ko­wać, już to su­ge­ro­wa­łem. Po­wiedz­cie sobie miłe rze­czy, za­miast mówić przy­kre. I tyle na po­czą­tek.

(…) jedyną rzeczą nie do naprawienia jest śmierć. Z całą resztą człowiek sobie poradzi.

Wiesz ile masz czasu, żeby zacząć się tym wszystkim cieszyć?- Pokazał gestem Ulę, dzieci, a potem miską z bigosem. - Wiesz?
-Nie wiem.
- Nikt nie wie - dodała Małgosie, sądząc, że to pytanie o charakterze medycznym.
- a nieprawda, bo ja wiem! - odpowiedział Zdzisław, po czym zachichotał i obwieścił z triumfem: - Całą resztę życia. Słyszysz? Całą resztę życia, kurczę blaszka!

Otóż mocno wierzę w to, że nieprzepracowane przeżycia, wszelkie krzywdy, każda pretensja, każdy żal... Że to nas zabija. Odbiera nie tylko spokój, ale też tak dosłownie, fizycznie czyni nas chorymi.