Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tej nieznanej, bogatej krainie można było odebrać wszystko – mężczyzn, kobiety, rośliny, bydło, ziemie, wody, glebę, niebo. Cała burżuazyjna cywilizacja, męska i chora, stłamszona produkcją, wykrwawiona działaniem, nadpsuta od noszonych we łbach marzeń, wytężała siły, snując śmiałe erotyczne fantazje o dziewiczej kobiecej krainie, nowej czarnoskórej Ewie, którą można gwałcić przez całą noc, bez ustanku, wydzierając jej wszystkie bogactwa, depcząc jej matczyną czułość nawoływaniem do obrania ciała bezradnej bogini do kości.

Jedno życie, tylko tyle i aż tyle, tyle dano każdej istocie, a jego życie było całkowitą porażką.

Każdy wdech zabijał to, co było dobre, każdy wydech dusił to, co kochał.

Geometrę ogarnął potworny wszechogarniający lęk, który rozpuszczał jego świat niczym żrący kwas. Jego życie, psychiczne i fizyczne, jego marzenia, jego poruszenie, wszystko wydało mu się jedynie smutną próżnością, dojmującym, przebrzydłym marnotrawstwem, bezowocnym doświadczeniem. Był niczym skazaniec w przeddzień egzekucji, upodlony przejmującym niepokojem. W ciągu jednej nocy runął w przepaść. Dziecko w piekle, powtarzał sobie, drżąc. W jego żyłach płynął strach, zimny, zimny, zimny strach.

Białej nienawiści, chorej, dygoczącej w nieznośnym upale, rozgorączkowanej, przerażonej, chudej niczym szkielet i skrajnie rozdrażnionej brzęczącymi, lepiącymi się do skóry owadami. Białej nienawiści, spragnionej kraju, którego nienawidziła jak własnego życia, którego nienawidziła równie mocno, jak się kocha, siejąc zgorszenie i drżąc z podniecenia.

Stanley był badaczem. Stanley odnalazł Livingstone’a. Stanley był poszukiwaczem przygód. Stanley był znany na całym świecie. Stanley był potworem. Minotaurem drążącym swój labirynt, żądającym więcej ciał i ziemi w miarę wzrostu jego
sławy i potęgi. Minotaur jest potworem na usługach króla.

Henry Morton Stanley dobił właśnie pewnego człowieka. Młodego, może piętnastoletniego tragarza, niejakiego Bembe de Mindouli, najętego do pracy w Matadi.