Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszystko dawało się naprawić. Każdego można było pocieszyć, jeśli tylko użyło się właściwych słów.

Nie była nawet pewna, czy rzeczywiście dopadł ją baby blues. Wierzyła w istnienie depresji i zaburzeń hormonalnych. Sedno problemu - cholerne sedno problemu, o którym nikt nie wspomniał - leżało jednak w tym, że po przyjściu na świat dziecko zabierało ci duszę. O tym nikt nie chciał mówić. Dusza Roselind, jej apetyt na życie, zostały wypchnięte przez kanał rodny.

Logika powinna podpowiedzieć ofiarom, że coś tu nie gra. Ale odwoływał się do ich emocji. Wykorzystywał współczucie do własnych celów.

Czasami czuła się jak beznadziejna przyjaciółka, skoro porzuciła miejsce , które kiedyś tyle dla niej znaczyło. Pustynia nic sobie jednak nie robiła z tej zdrady. Nie zmieniła się ani na jotę: o wschodzie słońca przybierała brawę pomarańczową, o wschodzie zaś czerwieni. Tkwiła milcząco pod sunącymi po niebie chmurami, nawet pośród burz, pozwalając wiatrowi unosić ziarenka piasku wysoko w górę i wywiewać je daleko poza jej teren. Nie czekała na powrót Reni, ale zawsze tam była.

Większość ludzi nie może zacząć wszystkiego od nowa. Po prostu nie są w stanie. Bez całkowitego wymazania wspomnień nie ma mowy o nowym początku, co najwyżej o zmianie. Nawet gdyby spaliło się dom, w którym stało się coś złego, ten dom nadal tkwiłby w naszej pamięci. Przez ostatnich kilka dni Reni wiele razy wyobrażała sobie, że jedzie na pustynię i zamalowuje wyrytego w skale ptaka. Dobrałaby farbę tak, że nikt nie dowiedziałby się o jego istnieniu.
Ale ona wiedziałaby, że ten szkic tam jest pod warstwą farby.