Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To tak jak z męż­czy­zna­mi. Tych, któ­rzy żyją w książ­kach, ko­chasz całym ser­cem, a z tymi rze­czy­wi­sty­mi za­wsze jest jakiś pro­blem.

Wiem, że czasem miłość nie wystarcza (...) Ale zdarza się też, że miłość to siła, która determinuje twoje wybory i daje ci szczęście.

Jestem w szoku, że można znaleźć miłość w sieci. Może trzeba być po sześćdziesiątce? Wtedy już chyba nikt nie ma ochoty na udawanie kogoś innego, nikt nie ściemnia na temat pracy czy wyglądu. Wszyscy mają zmarszczki, sporo doświadczenia i są emerytami, więc nie ma mowy o przesyłaniu sobie nagich fotek i rzeczywistość nikogo potem boleśnie nie sprowadza na ziemię.

Babcia wytłumaczyła mi jednak, że przychodzą w życiu takie momenty, że człowiek potrzebuje chwili dla siebie i totalnego lenistwa, by pozbierać wszystko do kupy i ruszyć dalej.

Widocznie małżeństwo i ciężka praca mają ze sobą coś wspólnego.

Co my, kobiety, mamy takiego, że ciągnie nas do łobuzów i łamaczy serc? To chyba największa tajemnica ludzkości.

Mimo wszystko wierzę, że istnieją na tym świecie dobrzy ludzie i staram się nie dopatrywać wszędzie teorii spiskowych. Chyba nie muszę dodawać, jak wiele razy się rozczarowałam.

Świat jest naprawdę dziwny. Ludzie są dziwni.

Ludzie są okropni. Wierzą tylko w miłość między panną a kawalerem, do tego chodzącymi do kościoła i płodnymi.

To, co widzisz, jest tylko tym, co pozwalają ci zobaczyć.

Prawdziwy mężczyzna potrafi poświęcić się dla dobra kobiety.

Chwilami robimy coś, co wydaje się w porządku, a dopiero czas pokazuje, jacy byliśmy głupi.

Jeśli kogoś kochasz, dajesz mu wolność.

Wiem, że czasem miłość nie wystarcza, ale zdarza się też, że miłość to siła, która determinuje twoje wybory i daje ci szczęście.

To niewiarygodne, że czujesz czyjś zapach i wiesz, że tak pachnie dom.

Kiedy się kogoś pragnie całym sercem, każda minuta wydaje się wiecznością, a nieobecność tej osoby to najbardziej bolesna z ran.

Dziś mogę jedynie stwierdzić, że życie potrafi zaskakiwać.

Źle zno­szę po­raż­ki. Zwy­kle albo się upi­jam, albo pła­czę, a naj­czę­ściej łączę te dwie moż­li­wo­ści wy­ra­ża­nia żalu, aby szyb­ciej wylać łzy i wró­cić do formy..

Wiem, że je­stem per­fek­cjo­nist­ką i źle zno­szę po­raż­ki. Zwy­kle albo się upi­jam, albo pła­czę, a naj­czę­ściej łączę te dwie moż­li­wo­ści wy­ra­ża­nia żalu, aby szyb­ciej wylać łzy i wró­cić do formy. Tak, je­stem beksą.

To tak jak z mężczyznami. Tych, którzy żyją w książkach, kochasz całym sercem, a z tymi rzeczywistymi zawsze jest jakiś problem.

Kiedy się kogoś pra­gnie całym ser­cem, każda mi­nu­ta wy­da­je się wiecz­no­ścią, a nie­obec­ność tej osoby to naj­bar­dziej bo­le­sna z ran. Ca­łu­ję Wik­to­ra tak, jakby znowu miało mi go za­brak­nąć, choć wiem, że nie je­stem w sta­nie na­sy­cić się nim na zapas.

Kwiaty nie pierdolą ci nad uchem, jak im minął dzień, i narzekają na chujową sytuację w kraju.