Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uśmie­cham się i uno­szę szklan­kę, wzno­sząc toast za zdro­wie dziew­czy­ny. Jed­nak ona na­tych­miast się od­wra­ca i ner­wo­wo po­cie­ra dło­nie.
Zmia­taj­cie, chło­pa­ki.
Chcę z nią pobyć sam na sam.

 Lu­dzie, któ­rzy się ko­cha­ją, nie okła­mu­ją dru­giej osoby...

- Wiesz, je­steś je­dy­ną osobą, która uważa, że mam na to dość sił – wy­zna­ję.

Znów za­czy­na pro­wa­dzić mnie w tańcu.

- Czy nie po to ma się chło­pa­ka? Aby wie­rzył w swoją dziew­czy­nę?

Uśmie­cham się i ca­łu­ję go.

- Cie­szę się, że się po­zna­li­śmy, Spen­ce­rze Jo­ne­sie.

- Ja też, anie­le. Ja też.

- Idę wziąć prysz­nic, a ty w tym cza­sie zde­cy­duj, któ­rej z nas pra­gniesz – oznaj­miam sar­ka­stycz­nie.

Od­rzu­ca głowę do tyłu z obrzy­dze­niem.

- I to niby ja dra­ma­ty­zu­ję… - wzdy­cha gniew­nie. - Po­win­naś do­stać Osca­ra.

- Jeśli nie mnie, Spen­cer, to wyjdź - mówię. - Zo­stań sobie na noc gdzieś in­dziej.

Pro­stu­je się.

- To mój dom. Nie mo­żesz mnie wy­rzu­cić z mo­je­go wła­sne­go domu.

- Wła­śnie to zro­bi­łam. I wiesz co? Wpro­wa­dzam się tu.

- Jest najdoskonalszą kobietą na tej planecie.
- Czyżby? - odzywa się zafascynowany Seb. - A co w niej jest takiego świetnego?
- Nie wiem. - Przeżuwam dalej. - Ale sprawia kur*a, że mam tremę.