Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przez płomienie mogłam widzieć twarz Hugona. Patrzył na mnie. Jego usta wołały moje imię, a w jego oczach dostrzegłam strach, że mnie traci. I wtedy zrozumiałam - możliwe, że po raz pierwszy - że on mnie kochał. I przez maleńką chwilę - Bóg wie, że tylko małą, maleńką chwilę - że i ja go kochałam.

Wolnym krokiem ruszyła ku szczytowi wzgórza, gdzie kępki wczesnego wrzosu jaśniały jak blada fiołkoworóżowa mgiełka zasnuwająca zbocze.

Praca dla Boga nie polega na składaniu Mu obietnic i demonstrowaniu, że się w Niego wierzy.