Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszą prawdą, poza innymi, które przyszłość odsłoni, jest, że wyobraźnia nasza zachowuje się zgoła po dziecięcemu w kwestii życia i śmierci. Na wszystkich niemal polach wyprzedza rozum, tutaj jednak poprzestaje na dziecięcych igraszkach. Zostając w kręgu marzeń i pożądań barbarzyńskich, żywi dalej obawy i nadzieje człowieka jaskiniowego. Domaga się rzeczy niemożliwych, bowiem zbyt drobnych. Pożąda przywilejów, które w razie uzyskania byłyby straszliwsze od największych klęsk, jakimi nsm zagraża nicość. Zaliż możemy bez drżenia pomyśleć o wieczności zamkniętej w pełni naszej małej obecnej świadomości? W tym wszystkim jesteśmy posłuszni nielogicznym kaprysom naszej wyobraźni. Któż z nas nie zgodziłby się niezwłocznie z takim samym zaufaniem jak na krótki, miły sen każdej nocy, zasnąć na lat sto, mając pewność stwierdzoną naukowo i doświadczalnie, że wstanie w obecnym stanie, z nienaruszonym ciałem, nawet pod warunkiem zatracenia całej pamięci dawnego życia (które to wspomnienie byłoby zresztą bezużyteczne)? Pomiędzy śmiercią prawdziwą a snem stuletnim całą różnice stanowiłoby tylko przebudzenie, równie niezrozumiałe dla tego, który zasnął, jak urodzenie dla dziecka, ktore przyszło na świat po śmierci ojca.
"Przypuścmy - powiada Schopenhauer komuś, kto nie uznaje nieśmiertelności bez wniesienia w nią świadomości - że proponują ci zupełnie bezświadomy sen trzechmiesięczny w celu ochrony przed niemożliwym do zniesienia cierpieniem, gwarantując przebudzenie i nawrót świadomości. Przyjąłbym chętnie tę propozycję - odpowiada zapytany. Gdyby jednak zapomniano o tobie po upływie owych trzech miesięcy i zbudzono cię dopiero po dziesięciu tysiącach lat, cóżbyś na tym stracił? Skoro raz zasnąłeś, czyż nie byłoby ci obojętne, czy sen trwa trzy miesiące, czy wiecznie?".