Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) cierpienie jest ustrojem totalitarnym - wymazuje wszystko, co się w nim nie mieści.

Człowiek nieustannie odgrywa różne role, ale istnieje także prawda masek. Prawdą mojej była ta wola istnienia inaczej".

To ty jesteś ten pedał? Mówiąc to, naznaczyli mnie już na zawsze piętnem, takim samym, jakie Grecy wypalali żelazem lub nożem na ciałach osobników odbiegających od normy, a przez to niebezpiecznych dla społeczeństwa.[...] Człowiek nigdy nie przyzwyczai się do obelg.
Poczucie bezsilności, zagrożenia. Uśmiechnąłem się. a słowo pedał rozbrzmiewało, eksplodowało w mojej głowie, pulsowało we mnie do wtóru z biciem serca".

Ta chęć, ten rozpaczliwy, nieustannie ponawiany wysiłek, by innych umieścić w hierarchii niżej od siebie, by nie znaleźć się na najniższym szczeblu drabiny społecznej.

Jesteśmy w korytarzu, przed drzwiami pokoju numer sto siedemnaście, czekamy na nauczycielkę, Panią Cotinet.
Ktoś nadchodzi.
To Tristan.
Rzuca do mnie:
I jak, Eddy, na wieki wieków pedał, co?
Tamci się śmieją.

Ja także".

Zawsze była kobietą wkurwioną.
[...]
Jest kobietą wkurwioną, ale nie wie, co począć z tą nieodstępującą ją nigdy wrogością. Protestuje więc samotnie przed telewizorem albo pod szkołą w gronie innych matek".

Z dzieciństwa nie mam żadnych szczęśliwych wspomnień. Nie mówię, że przez wszystkie te lata nigdy nie zaznałem uczucia szczęścia czy radości. Tyle że cierpienie jest ustrojem totalitarnym - wymazuje wszystko, co się w nim nie mieści".