Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W czasie wojny człowiek nie wie, jak sam się zachowa, a co dopiero mówić o relacji z innymi.

Nie da się opowiedzieć paniki, strachu, tego, jak nagle znika determinacja, a na jej miejscu pojawia się pustka.

Nie da się opowiedzieć szczęścia. Nie da się opowiedzieć strachu.

Przez chwilę zapominamy o głodzie, o tym, jak bardzo jest nam zimno, przez chwilę ciszymy się tak banalną za drutami rzeczą - że oddychamy, żyjemy, że mamy jeszcze jedną szansę.

Z żalem spoglądamy na wycieńczone szkielety muzułmanów, którzy ostatkiem sił przepychają się w kierunku pierwszej nalewanej chochli. Choć żadna z nas nie mówi tego głośno, zdajemy sobie sprawę, że ich życie dobiega końca. Umierają z wycieńczenia, zapomniani przez innych. Stają się przezroczyści dla większości więźniów, bo ani my ie możemy im pomóc, ani oni nie są w stanie pomóc nam.

Oni po prostu świetnie się bawią. Są panami życia i śmierci. To ich najlepszy czas. Są bezkarni, budzą lęk i sieją gorzę. Prześcigają się w wymyślaniu okrucieństw, wiedząc, że ich nie obowiązują żadne zasady.

(...) któż z nas może stwierdzić, że jest we właściwym miejscu i czasie? Mimo to większość ludzi potrafi wykrzesać z siebie choćby opary optymizmu i życzliwości.

Właśnie zostaje pozbawiona imienia i nazwiska, człowieczeństwa i własnej historii, staje się numerem. Jednym z setek tysięcy numerów, z których żaden nie ma twarzy, przyszłości, nadziei i który zostanie brutalnie wykorzystany tak, jak panowie tego świata i czasu będą mieli ochotę".