Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobry facet. To mi wyglądało na oksymoron.

Nie goniłam za ludźmi, Jeśli oni sami nie chcieli podtrzymać znajomości - a zazwyczaj nie chcieli - to wszystko jakoś po prostu się rozpadało".

- Nie martw się tak – szepnął mi do ucha, a mnie ciarki przeszły wzdłuż kręgosłupa. Również dlatego, że nachylił się tak blisko, że praktycznie musnął moje ucho wargami. Zamknęłam oczy, żeby się uspokoić, bo inaczej na pewno już bym się odsunęła. – Wszystko poszło dobrze. Twój ojciec mi wierzy.
- Co takiego mu powiedziałeś, że ci uwierzył? – zapytałam, cedząc słowa przez zaciśnięte zęby. Zaśmiał mi się prosto do ucha.
- Jak to co? Że cię kocham i zrobię dla ciebie wszystko, to chyba oczywiste?

- O co ci właściwie chodzi, Henry?
- O nic. – Spojrzał na mnie ze zdziwieniem. – Musisz mnie od razu atakować? Traktujesz tak każdego faceta, który z tobą flirtuje?
O. Mój. Boże. To miało być to? Henry ze mną flirtował?!
Ciężko powiedzieć, nie bardzo potrafiłam to poznać. Nigdy nie dopuściłam żadnego faceta na tyle blisko, by choćby spróbował.
- Dlaczego niby miałbyś to robić? – prychnęłam. Henry roześmiał się, co mnie jeszcze bardziej wkurzyło.
- Myślałem, że to jasne. Bo mi się podobasz, Vee.

- I tak mam wobec ciebie dług wdzięczności, który nie wiem, jak spłacę.
Coś dziwnie błysnęło w jego oczach. Nadaremnie usiłowałam sobie wmówić, że to było rozbawienie.
- Myślę, że znajdziemy jakiś sposób, żebyś go spłaciła – odpowiedział szybko.

Nie mów ani słowa o tym, że jesteśmy ze sobą blisko. Możesz co najwyżej chcieć seksu, nic więcej. A tego, bardzo mi przykro, ode mnie nie dostaniesz. Ja… Ja nie robię takich rzeczy. Nie chodzę do łóżka z facetami, których ledwie znam, rozumiesz?

Wiedziałam, że to była słuszna decyzja, bo nigdy wcześniej nie czułam się tak szczęśliwa. Nigdy w całym moim życiu (...). Chciałam czuć się tak już zawsze. Tak beztrosko, lekko i szczęśliwie.