Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są takie tajemnicze istoty - zawsze te same - które trzymają straż na wszystkich rozstajach naszego życia.

W każdej chwili trzeba być gotowym do drogi i każdy pokój, w którym się wylądowało, traktować jak przystań tymczasową.

Okno w jej pokoju w Hermitage'u było uchylone, słyszałem przez nie regularny stukot piłeczek tenisowych, dalekie okrzyki graczy. Skoro wciąż jeszcze istnieli sympatyczni, kojący głupcy w białych strojach przerzucający piłki nad siatką, znaczyło to, że ziemia nadal się kręci i że mamy przed sobą jeszcze kilka godzin wytchnienia.

Tym, co sprawia, że czyjeś zniknięcie odczuwa się jeszcze boleśniej, są pewne hasła, których się niegdyś używało, a które raptem stają się puste i bezużyteczne.

Pokoje w luksusowych hotelach początkowo stwarzają złudzenia, ale już wkrótce z ich ścian i posępnych mebli zaczyna emanować taki sam smutek jak w podrzędnych hotelikach.

Do czegóż bowiem mogłem aspirować w tym małym kraju? Handel antykami? Praca kolportera książek? Kariera literata, gaduły i zmarzlucha?