Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tego wieczoru Hamid pyta ojca, co myśli o miłości.(…)
Małżeństwo jest pewnym porządkiem, strukturą. Miłość to zawsze chaos - nawet gdy towarzyszy jej radość. Nic więc dziwnego, że nie idą w parze. Nic więc dziwnego, że rodzinę, ognisko domowe buduje się w oparciu o trwałą instytucję, raczej oczywistą umowę niż na grząskich piaskach uczuć.
- Miłość jest dobra, tak - mówi Ali do syna - dobra dla serca, pozwala poczuć, że się je ma. Ale jest jak lato: mija. A potem robi się zimno.
A jednak mimo woli wyobraża sobie, jak by to było, gdyby żył z kobietą, którą kochałby jak nastolatek.(…) Miło jest przez kilka sekund pomarzyć. Nie wie jeszcze, że dla jego dzieci, a bardziej jeszcze dla wnuków to przelotne marzenie, na które sobie nieraz pozwala, będzie normą i w oparciu o nią oceniać będą swoje życie uczuciowe. Będą chciały, żeby miłość była sercem, podstawą małżeństwa, powodem, który skłania do założenia rodziny, i będą walczyć, próbując pogodzić porządek codzienności z porywem miłości, by jedno nie zdusiło bądź nie zniszczyło drugiego. Będzie to ciągła walka, często przegrana, lecz zawsze podejmowana na nowo.

Dalila zaczyna przenikliwie krzyczeć, na jednym tonie, początkowo trudno jej osiągnąć tę nutę, ale potem ją trzyma, przez długi czas, czystą, jak wewnętrzny alarm, ciało-maszyna, gdy tak krzyczy, nie jest już dzieckiem, jest systemem przetrwania.