Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek czegoś szuka, otwiera jakąś szufladę i natyka się na pudło takich zdjęć. Swoich. A wtedy zapomina, co miał zrobić, siada na podłodze i przegląda je z niedowierzaniem. Bo cały czas wydaje się nam, że świat wokół nas wygląda w zasadzie tak samo, a jest to szokująco złudne. Nie chodzi nawet o to, że patrzysz na dziecko, a teraz jesteś dojrzałym mężczyzną. To jest jasne. Tu chodzi o szczegóły Elementy, na które na co dzień nie zwracamy uwagi, bi po prostu są. Spodziewałem się wizerunku młodziana, pamiętam, że kiedyś nim byłem, ale naprawdę nosiłem takie okulary, wielkości tabletów? I naprawdę nie mogłem zrobić czegoś z tym, co miałem na głowie, odwiedzić fryzjera chociażby? Ile to. na Boga, kosztowało? A to za mną tam, z tyłu, to naprawdę samochód? rzeczywiście były takie małe, blaszane i pokraczne? Czy tę ulicę zbudowano całkowicie po ciemku? Nikt nie umiał równo wylać asfaltu albo położyć paru betonowych płyt obok siebie, nie łamiąc ich przy tym? tamten szyld namalował szympans?

Losujesz - idziesz na studia i zostajesz naukowcem. I pięknie. Raz wygrasz, raz przegrasz i wszystko utrzymuje się na średnim poziomie. Takie jest życie. Przynajmniej wszyscy mają równe szanse. Wszyscy z wyjątkiem pechowców.

Nie przypuszczał, że ma jeszcze taki słaby punkt, w który można uderzyć. Można, okazuje się, i to łatwo. Prawie, że go złamali, i to niechcący. Tak działa Wspólnota. Nieskończona jest skuteczność Mechanizmu. Niezbadana jest mądrość mrowiska. Tako rzekłem ja, mrówka. Jedno z ziarenek piasku tworzących piramidę.