Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Raz, dwa, wilkołak już ich ma.
Trzy, cztery, brat zginął od siekiery,
Pięć, sześć, mamę zabił i chciał zjeść,
Siedem, osiem, siostrze mózg wypłynął nosem.

To, co jedni uwa­ża­ją za grzech, dla in­nych może być świę­to­ścią.

Lu­dzie wie­rzą w to, w co chcą wie­rzyć, i za­wsze po­tra­fią zin­ter­pre­to­wać fakty tak, żeby się zga­dza­ły.

Bóg wybacza, ale ludzka sprawiedliwość jest bezlitosna.

Okre­śle­nie „miła” po­wta­rza­ło się jak man­tra. Słowo, któ­re­go używa się, kiedy czło­wiek nie ma po­ję­cia, co po­wie­dzieć. Uspo­ka­ja­ją­ce su­mie­nie za­kli­na­nie zmar­łych, na któ­rych, kiedy jesz­cze żyli, nie zwra­ca­li­śmy uwagi.

(...) myśli sa­mo­bój­cze, obok roz­wią­zło­ści, ob­żar­stwa i al­ko­ho­li­zmu, były czwar­tym z naj­waż­niej­szych de­mo­nów drę­czą­cych księ­ży w sa­mot­ne noce.

To, co zdaje się dobre, tak na­praw­dę może być złe, i na od­wrót.

Wsta­ją­ce słoń­ce wy­chy­la­ło się zza chmur, czer­wo­ne jak wrzu­co­na w żar mo­ne­ta.