Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Róże nie mają w sobie żadnej pretensjonalności, niczego nie udają, są po prostu prawdziwe. Okrutnie prawdziwe. Kiedy ich płatki pokazują nam, że życie jest tak piękne, że aż dech zapiera, ich kolce przypominają, że jest jednocześnie śmiertelnie niebezpieczne.

Czy właśnie tym jest miłość - zupełnym uzależnieniem od drugiej osoby jak od narkotyku?

A my? (...) Jesteśmy marzycielami, czy głupcami?

Już się nie boję. Już się nie wstydzę. Nie ma takiego lęku, który by się nie rozwiał, kiedy takie oczy patrzą na ciebie tak, jakbyś była najcenniejszym skarbem w całym wszechświecie.

Co jest takiego złego w chęci przetrwania?

To, co nowe, często przeraża nas i fascynuje jednocześnie, nie sądzisz?

-Czy uznasz, że jestem głupi, jeśli powiem, że dla mnie nasza miłość jest wieczna?

Jesteś gwiazdą, Leonor, czerwonym olbrzymem. Ja jestem czarną dziurą, a czarne dziury pożerają gwiazdy, które za bardzo się do nich zbliżą. Mój mrok może pochłonąć twoje światło.

-Najpiękniejszy cud natury trzymam właśnie w ramionach - Marcus szepcze mi do ucha.

Sądziłam, że opierając się mu, wykazuję się odwagą, ale uciekanie przed nim było nieopisanym tchórzostwem.

Czy to tylko słowa, jak twierdzi Marcus? Być może. Ale nawet jeśli dziś są tylko częścią maskarady, pokolenia, które ich słuchały, nadały im głębokiego sensu. Za każdym razem, kiedy słyszę zakończenie tej sentencji: "dopóki was śmierć nie rozłączy", moje serce na moment się zatrzymuje.