Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie polega nie na oddychaniu, ale na chwilach, w których wstrzymujemy oddech.

Im dłużej patrzysz i głębiej zaglądasz, tym więcej widzisz.

Wolał te swoje ciemne kulisy, za którymi jest wina i jest kara, od realnego świata, gdzie rządziły zupełnie inne reguły.

- Nie znałem go dobrze, nikt nie zna wystarczająco dobrze drugiego człowieka. Zresztą w obliczu śmierci wiele rzeczy wygląda inaczej.

Jego matka mówiła mu, że życie polega nie na oddychaniu, ale na chwilach, w których wstrzymujemy oddech.

(...) historia straszliwie mocno oddziałuje na współczesnych. Kształtuje poglądy ludzi. Utrwala mity i stereotypy, bez których trudno byłoby im żyć i ogarniać świat. Determinuje ich postępowanie. Spójrz na nazistów czy szerzej: nacjonalistów. Zawsze wyrównują jakieś rachunku z przeszłości, jak nie z Francuzami, to z Polakami czy Żydami.

W tak niewielkim mieście tajemnice nie utrzymują się zbyt długo. Prędzej czy później stają się własnością wszystkich.

(...) bezpieczną codzienność od stanu zagrożenia dzieli cienka, niedostrzegalna granica. W jednej sekundzie, najczęściej bez żadnego ostrzeżenia, los funduje nam sytuację à rebours. Stąpasz po twardym gruncie, aby za chwilę wylądować na cienkim lodzie. Poruszasz się wśród swojskich znaków i sprzętów, aby za chwilę znaleźć się w śmiertelnej pułapce, w której zwykłe drzwi stają się gilotyną odcinającą znany ci świat i życie. Czasami taką zmianę poprzedzają nie zdarzenia, lecz słowa, niczym posłańcy złych wiadomości. Wydaje ci się, że życie układa się, jak należy, że nic się nigdy nie zmieni, a potem jedno słowo zmienia wszystko.

Już od dawna wiedział, że ludźmi kierują potężniejsze instynkty i pragnienia niż potrzeba bycia przyzwoitym. I że dręczenie, okrucieństwo, zadawanie cierpienia innym jest wpisane na stałe w mapę ludzkich zachowań...

Sięgnęła pamięcią do pewnego odległego wieczoru nad zamglonym jeziorem - było to wspomnienie miłe, ale wyblakłe jak stara fotografia.

Wielkie idee, aby zatriumfować, muszą porwać za sobą maluczkich.

Ludzkie myśli nie lubią wielkich przestrzeni, łatwo mogą się wtedy zgubić, wyrywają się na wolność i giną gdzieś hen, w przestworzach.

Życia nie mierzy się ilością oddechów, ale ilością chwil, które zapierają dech w piersiach. Maya Angelou.

Czuł, jak życie wycieka z niego jak woda z rozbitego dzbana.