Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Erotyzm nadaje miłości fizycznej humanistyczne i intelektualne oblicze, a pornografia ją zubaża i degraduje.

Mimo wszystko jestem teoretycznie za tym, aby istoty ludzkie uprawiały miłość wprost bądź na odwrót, sami, w parach, czy też w różnych układach i orgiach kolektywnych (achhhh...). aby męźczyźni kopulowali z mężczyznami, kobiety z kobietami, z kaczkami, psami, arbuzami, bananami lub melonami, jestem za wszelkimi innymi możliwymi obrzydlistwami, o ile popełnione są za wspólną zgodą uczestników i w pogoni za rozkoszą, a nie za reprodukcją.

Wobec malarstwa i rzeźby stosuję bardzo proste kryteria wartościujące: wszystko, co sam potrafiłbym zrobić w tej dwu- lub trójwymiarowej materii, jest gównem.

W rzeczywistości za przemówieniami i sztandarami ku czci kawałka geografii upstrzonego słupkami granicznymi i arbitralnymi, niewytyczonymi liniami, czyli za czymś, co dla państwa jest najwyższą formą historii i metafizyki społecznej - kryje się ni mniej, ni więcej, tylko przebiegłe aggiornamento prastarego, prymitywnego strachu przed uniezależnieniem się od plemienia, przed odrzuceniem statusu masy, cząstki, przed staniem się jednostką, a także tęsknota za tym przodkiem, dla którego świat zaczynał się i kończył w znajomym obrębie polany w lesie, ciemnej pieczary, wyniosłego płaskowyżu, tej maleńkiej enklawy, gdzie wspólne były mowa, magia, bałagan, zwyczaje, a przede wszystkim niewiedza i lęki jego grupy.