Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli się boisz, pomyśl o jutrze, bo jutro będzie nowy dzień. Pełen nowych możliwości.

Może nie mamy całej wieczności. Ale wciąż mamy jutro.

- Jesteśmy czymś więcej niż nasze błędy. Czymś więcej, niż oczekują od nas ludzie.

Naszą największą siłą jest przerażenie, bo boimy się tylko wtedy, kiedy mamy coś do stracenia - nasze życie, ludzi, których kochamy... godność.

Łatwiej wiedzieć, kim nie jestem, niż kim jestem. Kiedy wszyscy oczekują od ciebie, że poniesiesz porażkę, łatwiej się poddać niż starać.

Lubię historię. Tu przynajmniej wiadomo, które opowieści doczekały się szczęśliwego zakończenia.

Ale dziadek zawsze powtarzał, że na świecie są dwa rodzaje ludzi: ci, którzy należą do dobrej, żyznej ziemi i pragną ją uprawiać, i ci, których przeznaczeniem jest droga i bezkresny horyzont, których dom jest wszędzie tam, dokąd zaniosą ich nogi.

Nie zawsze możesz zatrzymać przy sobie ludzi, których kochasz. Nie zawsze możesz przeżyć całe swoje życie w jednym miejscu. Świat został stworzony po to, by się zmieniać. Ale tak długo, jak długo pielęgnujesz wspomnienia i tworzysz po drodze nowe, bez względu na to, gdzie jesteś, zawsze będziesz w domu.

Strach i przetrwanie to dwie strony tej samej monety.

Każda informacja o ocalałych sprawia, że tłum ogarnia poruszenie. Każdej towarzyszy ulga i smutek, bo wraz z nazwiskami tych, którzy przeżyli, pojawiają się nazwiska tych, którym się nie udało. Śmierć splata się z życiem, życie splata się ze śmiercią.
W tej ulotnej chwili między nadzieją i wiedzą brakuje słów. Nic nie jest w stanie wyrazić radości, która jednocześnie rozdziera serce, słońca, które przedziera się przez mrok, jednocześnie spowijając wszystko w cieniu.
Są tylko splecione palce i ramiona, które tworzą łańcuch solidarności.

Bezsensowna polityka szkoły. Po co podczas przerw zamykać sale? Przecież nikt przy zdrowych zmysłach nie próbowałby niczego ukraść. Podręczniki i przedpotopowe komputery nie są warte zachodu.

Nie zostało nic prócz bólu. Przeplatające się przebłyski życia i głębokiej ciemności. Hałas. Wszechobecny ból.

Razem byliśmy silni, ale broń uczyniła z nas jednostki.

Kiedy tu przyjechaliśmy, przez pierwsze tygodnie wieczorami ojciec powtarzał mi: Nie zawsze możesz zatrzymać przy sobie ludzi, których kochasz. Nie zawsze możesz przeżyć całe swoje życie w jednym miejscu. Świat został stworzony po to, by się zmieniać. Ale tak długo, jak długo pielęgnujesz wspomnienia i tworzysz po drodze nowe, bez względu na to, gdzie jesteś, zawsze będziesz w domu.