Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Były to oczy, które osłaniały duszę tysiącem przeróżnych masek, które rozwierały się czasami, choć rzadko, a wtedy dusza wyzierała z nich, jakby za chwilę miała niczym nie osłonięta wyruszyć w świat na jakąś cudowną przygodę: oczy, które umiały dumać z ponurą beznadzieją ołowianego nieba, które umiały krzesać i ciskać iskry podobne do zapalających się na młyńcu szabli, które czasami stawały się mroźne jak krajobraz polarny, a czasami znów łagodne i ciepłe, pełne roztańczonych miłosnych świateł, mocne i męskie, zwodne i zniewalające - takie oczy, które jednocześnie oczarowują i podbijają kobiety, zmuszając je do poddania się z uczuciem radości, ulgi i poświęcenia.

Na tych wodach mogła każdej chwili spotkać i zatopić nas burza. A jednak nie bałem się wcale. Śliski, zimny wąż zwątpienia szukał drogi do mego serca i - nie znalazł".

Ostatecznie lepiej i pięknej kochać samemu niż być kochanym, skoro wtedy coś w życiu staje się tak cenne, że człowiek chętnie za to umrze.

Jesteś nędznym zdechlakiem i mógłbym zabić pana natychmiast jednym uderzeniem pięści. Ale jeżeli jesteśmy nieśmiertelni, dlaczego tak postępujemy? Nie zdaje mi się, aby nieśmiertelnym wypadało być takimi plugawcami, jakimi byliśmy obaj przez całe życie.