Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdarzają się w życiu momenty, w których świat się zatrzymuje. Wszystko w jednej chwili cichnie i jedyne, co możesz usłyszeć, to twoje własne pękające na pół serce.

Jak to się stało, że w ogóle się spotkaliśmy? Przecież to kompletnie inna bajka. Dwóch tak różnych od siebie bajek nie powinno się łączyć. Nic dobrego z czegoś takiego nie wychodzi.

Cholera, miałam nie pić alkoholu. Cholera, miałam nie przeklinać. Cholera!

Kiedy najbardziej na świecie łakniemy samotności, zawsze ktoś ją zakłóci. Będą się przeciskać w drzwiach, będą wchodzić oknami, będą telefonować, pisac listy. A kiedy potrzeba, by ktoś stanął obok nas, jest boleśnie duża, wówczas nie ma nikogo.

Dorosłość nie leczy nas z człowieczeństwa, a nasze słabostki są jego częścią.

Wszystko da się przecież przeżyć, wystarczy dobrze stłumić emocje. Schować do jakiejś szufladki, zamknąć ją, a klucz wyrzucić. Nie wracać do tego. Tak przynajmniej powinno być. Praktyka różni się nieco od teorii. W praktyce emocje wyprzedzają zdrowy rozsądek, przegryzają liny, którymi się je wiąże, i uciekają. Teoria każe unikać bólu, praktyka wie, że nie da się go uniknąć.

Telefony są wspaniałe. Jak ktoś ci się drze do ucha, możesz po prostu nacisnąć czerwoną słuchawkę i masz spokój. Kiedy rozmawiasz z kimś twarzą w twarz, nie ma ucieczki. Właściwie dlaczego? Każdy przeklęty człowiek powinien mieć na środku czoła wyłącznik, którego można by użyć, gdy stanie się męczący.

Tak to właśnie, cholera, jest. Niby panuje teraz taka moda - nieważne jaki masz rozmiar sukienki, stanika czy buta, i tak jesteś piękna, a jak przychodzi co do czego, to wszyscy ślinią się do długonogiej modelki, a nie do przeciętnej księgowej.