Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszyscy budujemy wewnętrzne falochrony, by chronić się przed smutkiem życia i niekiedy przed przemożnymi siłami drzemiącymi wewnątrz naszych umysłów. Bez względu na to, w jaki sposób to czynimy - poprzez miłość, pracę, rodzinę, wiarę, przyjaciół, system zabezpieczeń, alkohol, narkotyki lub leki - budujemy te bariery, kamień po kamieniu, przez całe życie. Jednym z najtrudniejszych zadań jest skonstruowanie owych barier o takiej wysokości i sile, by posiadać rzeczywiste schronienie, czyli sanktuarium chroniące przed chaosem i cierpieniem. Bariery te powinny jednak być na tyle niskie, by świeża morska woda mogła co jakiś czas je przeniknąć, gdyż w zamkniętych zbiornikach powstają warunki sprzyjające zasoleniu. Dla kogoś z moją konstrukcją psychiczną i moimi nastrojami leki są integralną częścią tych barier: bez nich byłabym skazana na ciągłe sztormy na moim umysłowym morzu i bez wątpienia byłabym już martwa albo szalona.

Jednakże na szczęście żal bardzo różni się od depresji: jest pełen smutku, jest okropny, ale nie jest pozbawiony nadziei.