Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wtedy, właśnie wtedy zrozumiałem, że to ja, ja, nie mój Pan Bóg, jestem osobiście odpowiedzialny za ten świat. Że tyle dobra będzie na tym świecie, ile we mnie będzie wytrwałości. Że całe zło tego świata to my i całe dobro tego świata to też my.

Oto paradoks rodzicielstwa - dojmujący strach o dziecko, miłość spleciona z wyrzutami sumienia, że samemu jest się przyczyną tego strachu. Bowiem każdy człowiek poczynając nowe życie, skazuje je na śmierć.

Horyzont życia wymyka się naszemu pragnieniu.

Bywa się dyplomatą, bywa się piekarzem, bywa się pracownikiem biurowym, zawsze się jest lekarzem i księdzem. Dwadzieścia cztery godziny na dobę, bo to jest powołanie, a nie zawód, mój drogi.

Im głębsza wiara ludu, tym uboższy kościół. A może na odwrót?

Niezależnie od tego, w co się wierzy i czy się wierzy, niezależnie od doktryny, którą się kierujemy, najbardziej fundamentalną miarą świętości, której nie obali żadna zmiana kontekstu, nie są ani cuda (cuda mogą być jedynie legendą) ani wielkie zasługi dla wiary (obok zasług można mieć więcej win), ani heroizm (bo człowiek w oczach Boga ma prawo do słabości) ale właśnie normalność.