Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Janek szybko malał, zlewał się z dniem, brał na siebie szarość niskiego nieba, brud ścian, odbijały się w nim gruz i wertepy, teraz był niemal martwy, człowiek ulepiony z miasta, człowiek, który jest tylko więzieniem.

Jakbyś weszła do pokoju zamkniętego wcześniej przed tobą, i odkrywała nagromadzone tam wspaniałości, a potem ktoś by ten pokój zatrzasnął-to czy twój żal miałby jakiś sens? Czy możesz złościć się o to, że ktoś nie dał ci czegoś, co do ciebie nigdy nie należało? Bo znów, powiedzmy wreszcie tę przykrą prawdę, ludziom należy się raczej niewiele lub zgoła nic.