Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy nie umiałem mówić o kobietach, które kochałem. Chciałem zachować w sobie moje miłości. Jeśli zacznę opowiadać wrócą awantury, łzy, trzaskanie drzwiami. I noce w pościeli stłamszonej jak serce. Nie, nie chcą tego. Niechaj moje miłości żyją nadal. Piękne jak pierwsze spojrzenie w oczy. Namiętne jak pierwsza noc. Czułe jak pierwsze przebudzenie.

Mówiła powoli, cedząc słowa, jakby obierała brzoskwinię.

Potrzebowałem, żebyś istniała. Żeby iść do przodu. Otwierać drzwi wokół siebie. Żyłem w zamknięciu. Z lenistwa. Człowiek zadowala się coraz mniejszym. Aż w końcu zadowala się wszystkim. I sądzi, że to właśnie jest szczęście.

Dni są piękne jedynie o poranku. Powinienem był o tym pamiętać. Brzask tylko mami urodą świata. A kiedy świat otwiera oczy, rzeczywistość dochodzi do głosu. I człowiek znów wpada w szambo.

Były tylko pytania. Nie było odpowiedzi. Tyle wiedział i koniec. Niewiele, ale zawsze pewniejsze, niż wiara w Boga. (s.17).