Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kluczowym wnioskiem jest tutaj to, że środowisko oraz wyczyny rodziców i dziadków wpływają na nas w różny sposób – modyfikując nasz wzrost, zmieniając rozwój mózgu i zwiększając bądź zmniejszając ryzyko zachorowania przez nas na serce i cukrzycę. Informacje o stresie środowiskowym zostają przekazane dalej na drodze epigenetycznej, dzięki „miękkiemu” dziedziczeniu. Przyczyną tego, że wpływ stylu życia oraz czynników środowiskowych na pojawienie się ryzyka różnych chorób i naszą śmiertelność jest tak trudny do sprecyzowania, może być to, że przyglądamy się nie temu, co trzeba, i w złym czasie. Musielibyśmy bowiem wysłać ankiety i naukowców do naszych przodków co najmniej sprzed wieku.

Najważniejsza lekcja, jaką odebraliśmy, jest taka, że możemy zmienić własne geny i przeznaczenie, a nawet geny i przeznaczenie naszych dzieci i wnuków. Doprawdy ma znaczenie, co robimy dla swojego ciała i co z nim robili nasi dziadkowie wiele lat temu. Mogli oni napotkać stresujące sytuacje, na przykład głód albo chorobę, których nie dało się uniknąć. Ty być może stawisz czoło takim życiowym wyzwaniom, jak rzucanie palenia, dieta wegetariańska czy zmiana flory bakteryjnej jelit. Nie wiemy jeszcze, jak większość takich zmian działa, ale sądząc po niezwykłych odkryciach z dziedziny epigenetyki z ostatnich lat, możemy przyjąć, że czeka nas ekscytująca wyprawa. Z taką wiedzą będzie nam łatwiej kształtować nasze przeznaczenie.

Wiedza o zjawiskach epigenetycznych i nieprzewidywalnej naturze naszego rozwoju nie pozwala na stosowanie genetyki do spisywania ludzi na straty: zamiast tego raczej będzie ona wykorzystywana do odkrywania ich potencjału.