Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałem koszmarny sen i wiem nadto, iż nigdy sobie nie przypomnę o co w nim chodziło. To wyraz znanego, osobliwego poczucia humoru Boga, który nawet we śnie nie pozwala człowiekowi odpocząć od własnego mózgu.

Przeszłość to mój ulubiony czas.

Taki jest Wiedeń, to miasto chwyta człowieka za ramię i obraca go do tyłu, żeby ciągle musiał patrzeć wstecz.

Jej oczy, jedno jak woda, drugie jak niebo, są bez wyrazu, niczym kolorowe szkiełka.

Deszcz sprawia,że ludziom rosną garby i znikają szyje. Stopniowo staje się coraz ciemniej i ciemniej, jakby słońce zachodziło susami.

Nie umiem już rozróżnić między tym, co powinienem od dawna wiedzieć lub podejrzewać, a tym, co powinno jeszcze budzić moje zdziwienie. Najlepiej będzie w ogóle niczemu się nie dziwić i natychmiast wymazywać z pamięci każdą nową przesłankę wskazującą na jakieś określone powiązania.

- Kiedy jesień liśćmi - mówię - stopnie z kamienia zaściele, stare schody tchną wspomnieniem tych, co tędy w czasu dal odeszli.
Opuszczam środkową część i przeskakuję do końcowych wersów, mówiąc z uśmiechem:
- Co minęło, budzi w sercach żałość, a najkrócej piękno kruche trwało.

-Ktoś taki jak ty - mówi Clara - może się poddać co najwyżej na jakiś czas.

Prawo to nie tylko zawód, to również styl życia.

Wprawdzie umysł się wyjałowił, lecz za to wezbrała się we mnie tęsknota. Za czymś ciepłym, żywym, co mógłbym wziąć w ramiona i mocno przytrzymać. Ale może chodziło jedynie o termofor lub o filiżankę herbaty.

Wszędzie w zaroślach lśnią okruchy szkła, jak gdyby chciały naśladować gwiazdozbiory na niebie.

Jest to niedorzeczne uczucie, bronię świętych krów religii, której nie jestem już wyznawcą.

Gdzieś w dali słońce rozsiewa czerwień po nieboskłonie, jakby to ono krwawiło z nosa, a nie ja. Niebawem świat odchyli głowę i przyłoży sobie do karku noc niczym chłodny okład.

Jeśli o mnie chodzi, nigdy nie powinien nastawać dzień.