Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po sztormie zawsze wychodzi słońce.

(…) miłość oznacza stałą gotowość do poświęceń; radość płynącą z dawania ukochanej osobie więcej niż sobie samemu.

- Luke, chodźmy do domu, ale nie wypuszczaj mnie z objęć - poprosiłam.
Pocałował mnie i zawróciliśmy do chaty.
- Zaczekaj - powiedziałam nagle. Odwróciłam się, żeby ostatni raz spojrzeć na gwiazdy.
- Co się stało, Angel?
- Chciałabym zachować ten widok pod powiekami, kiedy dzisiaj zamknę oczy. Chcę czuć, jakbym zasypiała w niebie.
Roześmiał się. Weszliśmy w las i gwiazdy znikły.

Samotne światełko na tle aksamitu nocy, jak pojedyncza gwiazda na wieczornym niebie.

....nieważne, jak daleko jedziesz, tylko jak wyboista jest droga.

Jaki sens mają postanowienie i obietnice? Możemy przysięgać na tysiąc Biblii, że nigdy nie zdradzimy ludzi, których kochamy, ale może się zdarzyć, że los nam to uniemożliwi, każe zapomnieć o marzeniach i przysięgach.

Jak dwa statki mijające się w nocy.

Dlaczego serce dowiaduje się pewnych rzeczy szybciej niż umysł?

Ludzie stronią od osób żałosnych i słabych. Litość poniża. Nawet jeśli jesteś w rozpaczy, nie pozwól, aby ktokolwiek się tego domyślił. Nie daj mu tej satysfakcji, aby nie wywyższał się nad tobą.

Okrucieństwo, egoizm, mściwość i zło w różnych postaciach plenią się w sercu każdego człowieka – zapewne i w moim.

Wspomnienia są ważniejsze od klejnotów.

(…) miłość jest ślepa. Jest jak odbicie światła słonecznego na wodzie. Oślepia cię i musisz zamknąć oczy. Nie widzisz wtedy, co się dzieje.

(…) bogactwo nikogo nie uszlachetnia.

Bez względu na to, jak jesteśmy bogaci, piękni, czy wpływowi, w rzeczywistości każdy z nas jest kruchy jak ta ceramiczna figurka.

Ludzie stronią od osób żałosnych i słabych (...) Litość poniża. Nawet jeśli jesteś w rozpaczy, nie pozwól, żeby ktokolwiek się tego domyślił. Nie daj mu satysfakcji, aby nie wywyższał się nad tobą.

(…) nie tak łatwo jest kogoś zdeptać.

(…) ogień, raz wzniecony, rozprzestrzenia się błyskawicznie, wymyka się spod kontroli, ogarnia nas całych i trawi, spopiela.

Jakie to straszne, kiedy jest się prawdziwą sierotą, myślałam. Kiedy nie masz nikogo, komu możesz ufać; nikogo, kto by cię kochał i nie wyśmiał, kiedy zwierzysz się mu z najgłębszych, najbardziej osobistych uczuć. Tego dnia czułam się jak sierota, jak rozbitek, którego płaczu i krzyków nikt nie słyszy, dryfujący po oceanie, bezwolny i rzucany przez fale.