Wierzyłam, że świat składa się ze słów. Że one i ich kapłani tworzą najważniejszą z rzeczywistości.

(...) wszyscy jesteśmy "schulzoidami", podróżującymi do Drohobycza w poszukiwaniu (z góry bezskutecznym) Sklepów cynamonowych...

Pisał: ...jest to najbliższa mi i droga osoba, dla której znaczę bardzo wiele - czy to nie jest wielka rzecz - znaczyć dla kogoś wszystko?

Trzeba było zostawić własny strach i uratować go przed jego strachem, na pewno większym i groźniejszym, skoro ja żyję, a jego nie ma.

Powojenne trwanie. Krótki oddech. Brak rodziny i rzeczy. Szukanie. Nie przetrwały żaden z batystowych kołnierzyków, srebra po matce, gramofon. Wszystkiemu brakowało dźwięku - nie było gwaru ulicy, nocnego zawodzenia pijaków (godzina policyjna), ludzie odzywali się do siebie z trudem. Nie płakało się też za wiele, zwykle nie starczało już łez. Zakasała rękawy, jak inni, pod pozorem budowania nowego. Zapomnieć, co było, co miała, co mieli, serca, ciała, groby, kredensy, stoły, obrazy...
Mamy nic. Mamy nowe.

Wystarczy, ze zaczynaliśmy rozmawiać o literaturze, o Rilkem, który przecież pisał, że miłość jest czuwaniem nad cudzą samotnością, i wszystko inne znikało.

Ale mocniej go kochać? Jak? Nie dało się mocniej. I tak wszystko było tylko - Bruno i Bruno. On i dla niego. (...) wiedziałam, że muszę się ze swoimi pragnieniami przesunąć do najciemniejszego kąta. Ale jednak - litości - nie tak ciemnego jak Drohobycz!

Meandryczość duszy jest przywilejem artystów, a wyrozumiałość jedynym kluczem do dzielenia z nimi życia.

Kobieta powinna być piękniejsza od mężczyzny, (...) ale u was ta różnica poszła za daleko.

Kto mówi o zwycięstwie? - pytał mnie czasem Bruno, cytując poetę. Przetrwanie jest wszystkim.

Dziwne to było miasto (...) egzotyczne i rodzinne, jak z farsy i operetki, miasto komik i przedmiot kawałów, miasto nagłych fortun i krachów, defraudant i spekulant. Właściwie - półtora miasta. Pół polskie, pół żydowskie i pół ukraińskie.

Szlafrok, uważał Witkacy, to nie brzmi po polsku... No i wymyślał swoje własne, rodzime odpowiedniki: zatulnik, leniwnik, rozmemlnik, wylęgadło, zawijak...

Z odległości jego słowa zastygały teraz w barokową wielomowę, w spazmatyczne uniesienia bez ludzkiej treści.

Tę historię powtarzała sobie latami. W wielu wariantach i różnych odsłonach. Realistycznie albo z "młodopolską falbaną". Na chłodno i ze łzami w oczach. W gorsecie lub z rozpuszczonymi włosami. Bliżej rzeczywistości lub bliżej swojej duszy. Wtedy, kiedy modliła się o żar. I później, kiedy prosiła już tylko o spokój.

Ja byłam urodzonym pedagogiem. Z wyboru nie z musu.(...) Chciałam moim uczniom otwierać nowe światy, pokazywać książki, sprawiać, żeby ożywały. (...) Czułam, że buduję tym dzieciom wzorce, do których będą się później w życiu odwoływać. To było dla mnie źródło siły. Dla Bruna - upokorzenia.