Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzi należy albo zjednywać sobie pieszczotą, albo niszczyć, bo za drobne krzywdy będą się mścili, a doznawszy wielkich nie będą już w stanie.

Ludzie będą zawsze dla ciebie źli, jeżeli konieczność nie zmusi ich do tego, by byli dobrzy.

Pamiętać bowiem należy, że ludzi trzeba albo dopieszczać, albo ich zniszczyć; bowiem za krzywdy błahe się mszczą, a za wielkie nie mogą; zatem krzywda, którą ludziom wyrządzasz, musi być taka, byś nie obawiał się zemsty.

Albowiem krzywdy powinno się wyrządzać wszystkie naraz, aby krócej doznawane, mniej tym samym krzywdziły, natomiast dobrodziejstwa świadczyć trzeba po trosze, aby lepiej smakowały.

powszechna to wada ludzi nie pamiętać o burzy, gdy
morze spokojne

gdy się krzywdzi człowieka, należy czynić to w ten sposób, aby nie trzeba było obawiać się zemsty

Ponieważ więc książę obowiązany jest umieć używać bestii, powinien sobie wybrać lisa i lwa, lew bowiem nie poradzi przeciw sieciom, lis nie poradzi przeciw wilkom. Należy więc być lisem, aby się poznać na sieciach, i lwem, aby odstraszać wilków.

ludzie prędzej puszczają w niepamięć śmierć ojca niż stratę ojcowizny

Każdy widzi za jakiego uchodzisz, lecz bardzo niewielu wie, kim jesteś...

Tam, gdzie są duże chęci, przeszkody nie mogą być zbyt wielkie.

[...] o wiele bezpieczniej budzić strach niż miłość.

dwa są sposoby prowadzenia walki: jeden - prawem, drugi - siłą; pierwszy sposób jest ludzki, drugi zwierzęcy

Cel uświęca środki.

Między tym, co dzieje się na świecie, a tym, co się dziać powinno, zachodzi tak wielka różnica, iż ten, kto by rzeczywistości zaniedbywał w imię ideału rzeczywistości, raczej zgubę własną by spowodował niż poprawę losu; człowiek bowiem, który by na każdym kroku rządził się tylko zasadami dobra, przepaść musiałby w środowisku ludzi rządzących się innymi zasadami.

[...] ludzie szkodzą z bojaźni lub przez nienawiść.

Lepiej być gwałtownym niż oględnym, gdyż szczęście jest jak kobieta, którą trzeba koniecznie bić i dręczyć, aby ją posiąść.

Ponieważ ludzie kochają, gdy im się podoba, a boją się, gdy podoba się księciu, przeto mądry książę powinien oprzeć się na tym co od niego zależy, a nie na tym, co zależy od drugich.

(...) ten, który na potęgę cudzą pracuje, sam ginie. Albowiem owa potęga wzrasta bądź jego dzielnością, bądź jego siłą; obie zaś one zarówno podejrzane się stają temu, który urósł w potęgę.

Stąd wypływa ogólne prawidło, które nie zawodzi nigdy lub rzadko, że gubi sam siebie ten, kto drugiego czyni potężnym, gdyż tworzy się tę potęgę zręcznością lub siłą, a jedno i drugie budzi nieufność u tego, który stał się potężnym.

Trzeba być księciem, by dobrze poznać naturę ludów, a trzeba należeć do ludu, by dobrze poznać naturę książąt.

(...) to, jak kto żyję, tak dalece odbiega od tego, jak żyć powinien, że ten, kto zrywa z tym, co jest robione, na rzecz tego, co powinno być, prędzej upadnie, niż przetrwa.

W ogóle cudza zbroja albo ci spada z pleców, albo ci ciąży, albo cię gniecie.

[...] myli się bowiem, kto sądzi, że u osobistości wielkich świeże dobrodziejstwa powodują zapomnienie starych krzywd.

Myli się bowiem, kto sądzi, że u osobistości wielkich świeże dobrodziejstwa powodują zapomnienie starych krzywd.

Chcę iść do piekła, nie do nieba. W piekle będę miał towarzystwo papieży, królów i książąt, a w niebie są sami żebracy, mnisi, pustelnicy i apostołowie.

Nie bez racji mawiają ludzie mądrzy, że aby przewidzieć przyszłość, należy poznać przeszłość, ponieważ wszystko, co na świecie się dzieje, ma swój odpowiednik w minionych czasach.

Tak samo, jak mówią lekarze, dzieje się z suchotami, które w początkach choroby łatwo jest leczyć, lecz trudno rozpoznać, ale jeśli choroby z początku ani się nie rozpozna, ani nie leczy, to ona z upływem czasu staje się łatwa do wykrycia, a trudna do leczenia. I tak też się dzieje w sprawach państwowych; znając bowiem to, co dalekie oraz wszelkie zło, które się narodzi - a to dane jest tylko człowiekowi mądremu - szybko je można uleczyć, lecz jeśli nie rozpoznawszy go, pozwala sie, by tak urosło, że poznać je może każdy, wtedy już nie ma na niego żadnego lekarstwa.

[...] zwycięstwo odniesione orężem obcym nie jest prawdziwe.

Albowiem mąż zbrojny nie może się równać z bezbronnym, a nie zgadza się z rozumem, aby uzbrojony dobrowolnie słuchał bezbronnego i aby bezbronny przebywał bezpiecznie między uzbrojonymi sługami; [...].

Książę przeto nie ma potrzeby posiadać wszystkich wyżej wyliczonych cnót: musi on tylko udawać, że je posiada.